Eindelijk is ze daar, ons kleine regenboogje!

Uitgerekend voor 6 maart, maar geboren op 24 februari.

Ze kwam ietsje eerder dan ik had verwacht.

In mijn vorige blog kon je lezen, dat ik ingeleid zou worden, vanwege een dreigende zwangerschapsvergiftiging. Om te voorkomen dat het daarnaartoe zou gaan, werd besloten om mij in te gaan leiden, op maandag 24 februari, met 38 weken en 4 dagen om precies te zijn.

De donderdagavond ervoor was ik er al van overtuigd dat de bevalling begonnen was. Ik voelde krampen die aanvoelden als weeën, en toen kwam de error in mijn hoofd, omdat ik op dat moment precies 38 weken ver was, en in mijn hoofd nog twee weken te gaan had. Het bleken uiteindelijk voorweeën te zijn, want de volgende dag waren ze weer verdwenen.

We belden de verloskundige, ik wilde toch graag weten hoe het ervoor stond, zou er nu iets gaan gebeuren of niet. Ik wil graag weten waar ik aan toe ben. Ze deed een check om te zien of er al iets van ontsluiting was, dat bleek een krappe 1 cm te zijn. Ze vermoedde voorweeën, het kon dus nog steeds alle kanten op gaan. Of het was al begonnen, of het was aan het "rommelen". En daarna werd mijn bloeddruk gemeten, die dus te hoog bleek (even geen idee meer hoe hoog die was). En met een stickje bleek er een spoortje eiwit in de urine te zitten.

Ik moest nadat zde weg was, nog even een halfuur op mijn linkerzij gaan liggen, want door de krampen/weeën had ik niet in de gaten dat ik de baby al ongeveer anderhalf uur niet meer had voelen bewegen. Aan het eind van dat half uur had ik de baby net één keertje iets gevoeld.

Dus verloskundige weer gebeld. En hup, (inmiddels) midden in de nacht naar het ziekenhuis voor een check. Het CTG was echter prima in orde, en registreerde ook bewegingen die ik zelf niet kon voelen. Een hele opluchting dus.

Maar mijn bloeddruk was nog steeds hoog, en de bloedwaarden waren iets afwijkend, en ook nog steeds dat spoortje eiwit in de urine.

Ik mocht naar huis, om die dag om 11:30 nog een keer terug te komen voor het meten van de bloeddruk en een extra minder leven/groeiecho. Nog steeds was de bloeddruk hoog. De echo was gelukkig wel helemaal goed.

Samen met de verloskundige en gynaecoloog werd besloten om maandag te gaan inleiden, om te voorkomen dat er echt zwangerschapsvergiftiging zou optreden. En zondag nog een keer te komen voor een CTG en bloeddruk meten. De CTG was weer goed, en bloeddruk nog steeds hoog.

Inmiddels had ik al 3 cm ontsluiting. Besloten werd, dat een ballonnetje plaatsen niet zoveel zin had, dus ik mocht me de volgende (maandag)ochtend om 8 uur melden voor de inleiding.

De maandagochtend. Heel spannend, want vandaag zou het gaan gebeuren. Onze ding gedaan, klaargemaakt, laatste spullen ingepakt, en Jack naar de opvang gebracht.

Toen we naar onze kamer gebracht werden, kwam één van de verpleegkundigen langs. Zij was er vorig jaar ook bij, bij de bevalling van ons sterretje Jaime. Dat was toch wel heel bijzonder. De cirkel was weer rond, en dan nu met een positieve afloop.

Ik werd weer aangesloten op het CTG apparaat. Dat zag er allemaal goed uit. Bloeddruk was nog steeds hoog.

Daarna kreeg ik het infuus met de weeënopwekkers. Dat vond ik toch wel erg spannend. Aangezien de traumatische bevalling van Jaime van vorig jaar me nog heel vers in het geheugen stond. Ik had vooral de angst voor weer zo'n weeënstorm. Maar het verschil met Jaime is dat ik toen pilletjes kreeg ingebracht, en als dat eenmaal gaat werken, gaat het gewoon door. De oxyctocine (de weeënopwekkers) kunnenn stopgezet worden als dat nodig is.

Toen werden de vliezen gebroken. De verloskundige was er niet helemaal zeker van of het ook daadwerkelijk gelukt was, maar ze dacht van wel. Er kwam in ieder geval geen vruchtwater vrij op dat moment. Ze dacht dat het hoofdje de uitgang had afgesloten, zodat er geen vruchtwater kwam.

En toen begon het wachten. Ieder halfuur werd de oxyctocine iets opgehoogd. Dat merkte ik ook meteen aan de weeën, die direct krachtiger en pijnlijker werden.

Na een aantal uur werd gecheckt hoe het met de ontsluiting stond, ik had ook geen idee hoelaat het al was. Helaas was ik nog steeds op die 3 cm blijven hangen, waar ik mee binnenkwam. Geen vordering dus jammer genoeg. Ik weet nog dat ik daar wel een beetje teleurgesteld over was, al een aantal uur verder, maar het schoot niet op.

Ondertussen schoten de knoppen op mijn buik voor de registratie van de hartslag en de weeën steeds los. Zo kon de hartslag van de baby niet goed in de gaten gehouden worden. Besloten werd om een schedelelektrode op het hoofdje van de baby te plaatsen, zodat de hartslag van de baby wel goed in de gaten gehouden kon worden. En toen moesten de vliezen wel "echt" gebroken worden. Er kwam vruchtwater vrij, en meteen voelde ik ook dat het intenser werd. Het was heel oncomfortabel (bij de bevalling van Jack werden mijn vliezen ook gebroken, maar daar kan ik me niet veel meer van herinneren, ook niet dat het pijnlijk ofzo was).

En vanaf dat moment ging het echt razendsnel...

De oxytocine werd toch weer opgehoogd. En dat voelde ik. De weeën werden zo intens, dat ik toch graag pijnstilling wilde, want ik trok het inmiddels niet meer (maar toch voelde het voor mij als falen en zwak om om een ruggeprik te vragen, want bij Jack had ik alles tenslotte ook zonder enige pijnstilling gedaan). Er werd nog eens gekeken naar de ontsluiting, en ik bleek al inmiddels volledige ontsluiting te hebben. Dus het was te laat voor een ruggeprik. Ze opperden nog wel dat ik misschien een morfinepompje kon krijgen.

Ik had echter nog geen persweeën. Ik mocht wel gaan meepersen, maar ik had echt geen idee meer wat ik moest doen. Persen zonder persweeën is nog best lastig, ik voelde me op dat moment zo stom, dat ik niet meer wist wat ik moest doen, terwijl ik toch al een keer bevallen was.

Ik was blij dat uiteindelijk de persweeën kwamen. Die zijn echt niet tegen te houden, het is alsof je lichaam het op dat moment over neemt.

Op die momenten zat ik vol in de weeën. Maar op de achtergrond gebeurde er vanalles. De hartslag van de baby daalde tijdens de weeën. Zelfs op sommige momenten tot 56 slagen per minuut (ik hoorde ook een aantal keer de term bradycardie vallen, ik moest het even opzoeken, dat betekent dat de hartslag onder de 60 slagen per minuut daalt, al had ik al wel een vermoeden dat het zoiets zou betekenen). Ondertussen liep de kamer vol mensen. Ik had steeds mijn ogen dicht, maar ik geloof dat er naast mijn partner en mij nog zeker 5 mensen in de kamer stonden. De baby moest nu snel komen. Gelukkig herstelde de hartslag wel weer als de wee weer weg was, maar daalde ook weer als de wee eraan kwam.

Ondertussen werd mij wel meerdere malen gezegd dat ze mijn vraag om pijnstilling wel hadden gehoord, maar ook voor de morfinepomp was geen tijd meer. Het ging zo snel, en de hartslag van de baby moest goed in de gaten gehouden worden.

Ook al zat ik volop in de weeën, ik had heel goed in de gaten dat mijn partner in paniek was, op de momenten dat de hartslag daalde, en logisch. En ik hoorde de monitor ook op de achtergrond, en ondanks de weeën kwam bij mij ook een angst naar boven. We waren beiden ontzettend bang om weer een kindje te verliezen.

Toen eenmaal de persweeën er waren, was ze er ook zo. Er is me nog wel een paar keer gezegd, dat ik de persweeën weg moest puffen. Maar dat lukte me niet, ze waren te sterk.

Uiteindelijk ben in in een uur tijd van 3 naar 10 cm ontsluiting gegaan, en is ze geboren. Het ging echt razendsnel. Wat was ik opgelucht dat ze er was, en dat ze helemaal oké was. De reden dat de hartslag daalde, was de combinatie dat het zo snel ging, en dat de navelstreng nog een keer om haar nekje zat.

Trotse papa mocht, nadat deze uitgeklopt was, de navelstreng doorknippen.

De placenta werd, na een keer persen ook geboren.

Helaas ook weer een ruptuur, dit keer iets minder als bij Jack, 2e graads. Ik werd verdoofd en gehecht. Hoewel ik verdoofd was, voelde ik het hechten op sommige momenten wel.

Gelukkig is alles goed afgelopen, en hebben we nu een gezond meisje in onze armen kunnen sluiten!