Ons Valentijnkindje

Na de 20 weken waarbij ze gezond werd verklaard konden we weer terug naar onze eigen verloskundige. Maar genieten kon ik niet. Er volgden vele controle echo's en elke keer was ik vol spanning op de dag zelf. Na een aantal keer besefte ik pas dat het de locatie was die zoveel spanning bracht. Twee maal hebben we daar op een echo gezien dat het hartje was gestopt. Blijkbaar bleef dit terugkomen elke keer als ik weer in de wachtruimte zat. Omdat de angst om haar alsnog te verliezen groot was, wilde ik niet langer wachten tot 41 weken. Het zou mij niet gebeuren dat het zo dicht op het einde alsnog mis zou gaan. 41 weken viel precies op 14 februari. Aangezien onze twee andere kinderen beide 40+2 weken kwamen achtte ik die kans toch niet zo groot. Maar de 40 weken brak aan en er gebeurde niets. De dagen verstreken en elke ochtend werd ik wakker in spanning en wachtte ik totdat ik beweging voelde waardoor ik weer adem kon halen. Gelukkig... ze is er nog.

Op 13-02 werd ik in het ziekenhuis verwacht voor het plaatsen van een ballon aangezien er nog steeds geen beweging in zat. Dat was echt geen pretje. Met name het slangetje dat erna eruit hangt en aan je been wordt geplakt ervaarde ik als vervelend. Thuis meteen in bed gaan liggen en daar de dag doorgebracht. Rond een uur om 17.00 kreeg ik krampen en toen ik vervolgens naar het toilet ging, viel de ballon eruit. Daarna gebeurde er helemaal niets meer. Na een goede nacht werden we 's ochtends om half 7 in het ziekenhuis verwacht. Mijn ouders kwamen om 6 00 om de kinderen klaar te maken voor school. Mijn moeder zou later aansluiten in het ziekenhuis. 

Daar aangekomen maakten ze eerst een CTG scan en daarna checkten ze mijn ontsluiting. Die zat helaas pas op 2 a 3 cm. Dat was wel voldoende voor het breken van de vliezen. 10 minuten nadat ze waren gebroken kreeg ik krampen en deze liepen geleidelijk op, dus werd er besloten geen infuus aan te leggen. Zelf had ik ook een TENS apparaat aangeschaft en gebruikte ik deze naarmate de krampen overgingen in weeën. Om 13.00 zat ik op 6 cm en werden de weeën zo heftig dat ik om morfine vroeg. Het aanleggen van het infuus ging pas de 3e keer goed dus de weken erna nog met grote blauwe plekken rondgelopen. 

Vanaf toen ging het snel. Mijn moeder was opnieuw mijn steun en toeverlaat en hielp mij door de weeën heen door mee te puffen en mij kalm toe te spreken als de paniek toesloeg op het hoogtepunt van een wee. Om 14.30 voelde ik druk en gaf de verloskundige aan dat ik mee mocht persen bij de volgende wee. En bij de eerste perswee was haar hoofd er half doorheen en na de volgende twee persweeën was ze... onze Valentijnbaby ♡