Trauma verwerking

Sinds week 4 naar de bevalling heb ik vanuit het ziekenhuis veel nazorg aangeboden gekregen. Om te beginnen met EMDR therapie. Na 4 intensieve maanden ben ik eindelijk bijna zover dat ik de EMDR therapie kan gaan afronden. Ik had door alle gebeurtenissen een fors trauma te pakken. En nu kan ik wel zeggen dat de scherpe randjes ervanaf zijn, dat het trauma nu dragelijk is. Ik kan over het trauma zonder emotie praten. 

Al ben ik de laatste tijd wel erg vlak en emotieloos in mijn gezicht, Het voelt dan alsof mijn gehele gezicht strak trekt en ik continue lach als een boer met kiespijn.

Mentaal heb ik het zwaar te verduren gehad en nog steeds. Er is teveel gebeurd in de afgelopen maanden waardoor mijn hersenen nu continue op hol slaan, angsten crieëren en negatieve gevoelens en gedachtes crieëren.

De psychiater greep in. Perinatale angststoornis. Oftewel een beste angsstoornis door de bevalling. En dat klopt ook wel, want lekker in mijn vel zit ik nog lang niet. Maar ook veel trekken van een post partum depressie. Ook dat kon nog wel bij de bingokaart er boven op.

Als onderdeel van de behandeling is er besloten om medicatie te starten: aan de anti depressiva voor een jaar, en hopen op betere tijden. Helaas geeft het voor nu nog veel bijwerkingen, waardoor ik nog slechter in mijn vel zit en dat de wereld even teveel voor mij is. De prikkels, de mensen, Alles. Ik heb moeite om alle indrukken en prikkels te verwerken.

Het zorgt voor nog meer angst en paniekaanvallen. De psychiater had wel gewaarschuwd dat je de eerste tijd ergere klachten kan krijgen en had alvast een pammetje voorgeschreven. Niet gedacht dat ik ze ook daad werkelijk nodig zou hebben, helaas wel. 

Soms sta ik zo strak onder spanning, crieër ik de raarste gedachtes of moet ik veel prikkels verwerken, dat het mij zelf niet meer lukt. Beelden schieten opnieuw door mijn hoofd heen, en dan her beleef ik de situatie weer. 

Het is zo frustrerend waarom mijn hoofd geen dag rust heeft. Mijn hoofd draait overuren, waardoor ik zelf ook totaal niet meer functioneer. Dagelijks moet ik na gaan of ik wel gegeten of gedronken heb die dag. Ik kan het mij vaak niet meer herinneren. De overlevingsstand staat aan. Wanneer zal deze eens een keer uit kunnen? 

H U L P 

Het team om mij heen aan zorgverleners zien ook dat het zo niet langer kan. De deur wordt ondertussen plat gelopen met zorgverleners die even komen checken hoe het gaat.

Ik vind het bewonderingswaardig, hoeveel zorg er ingezet kan worden. De medisch maatschappelijk werkster uit het ZH, De psycholoog, de psychiater, de thuisbegeleiding, de 1 op 1 therapeut, de fysio, de huisarts(en), de Kinderarts, de Medisch maatschappelijk werker gespecialiseerd onrustige baby’s, De jeugdverpleegkundige, de Gynaecoloog, allemaal staan ze klaar voor mij om mij zo goed mogelijk door deze situatie heen te helpen, en wat vooral bijzonder is dat ze onbewust allemaal het zelfde zeggen: Je hoeft het niet alleen te doorstaan, wij staan voor je klaar.  Onbeschrijfelijk wat voor kracht je dat kan geven. Door alle steun van hen kom ik er wel weer boven op, ook al is het einde nog niet in zicht. 

T H U I S B E G E L E I D I N G 

De jeugd verpleegkundige heeft samen met de maatschappelijk werkster uit het ZH geregeld dat er thuisbegeleiding opgestart gaat worden. Het intake en het eerste gesprek zijn geweest. Het is mij nog niet helemaal duidelijk wat ze precies komen doen, (dat hebben ze wel verteld maar mijn hoofd slaat geen informatie meer op). 

Het eerste gesprek met de TB was heel prettig. Een lieve, rustige vrouw die oprecht geinterreseerd was in mijn situatie, nu had ik wel genoeg te vertellen en was ik zo’n 1.5 uur verder voor ze mijn hele verhaal gedetailleerd gehoord had. Zodra ze merkte dat Luca wat onrustig werd, ging ze ervan door. Ze had een nieuwe afspraak gemaakt. Voor ze de deur uitliep vroeg ik aan haar “wanneer zie ik je weer?” Ze zei:  als het goed is heb je het net in je telefoon opgeschreven kijk maar eens, en ja hoor dat was ook nog zo. “ Moet je na gaan hoe vol jou hoofd zit, je bent niet in staat om iets onthouden wat ik 2 minuten geleden tegen je gezegd hebt”. Zo die kwam wel even binnen. Weer een reality check dat ik nog niet in orde ben.

De thuisbegeleiding komt volgende week weer even langs, om buiten een rondje te wandelen. In de hoop dat het mij goed zal doen.           Niet gedacht dat ik zelfs daarbij wat hulp nodig heb om de mentale drempel over te gaan. Mede doordat mijn mobiltieit nog zo beperkt is, en het veel frustraties en pijn geeft wandel ik niet vaak. Ik zie het somber in, ik zie de voordelen er niet van in. Ik word telkens als ik wel wandel er continue aan herinnerd dat ik lichamelijk nog niet in orde ben en getriggerd naar de bevalling waardoor ik er snel tegen op zie om er op uit te gaan. 

Het zijn zware tijden, maar er komt vanzelf een licht in de trauma tunnel. En hopenlijk kan ik op een gegeven moment weer genieten van de kleine allerdaagse dingen in het leven. Het komt wel goed.

Wordt vervolgt..