3 maanden geleden
Als je kinderen ineens verdwijnen...
Een moment van paniek dat me even terugfloot als moeder
Vandaag ging ik Julie ophalen van school. Op zich al een uitdaging met die dubbele wagen, want die bocht met het gekke opstapje naar het kleuterpleintje krijg ik gewoon niet goed gemaakt. Op de terugweg moest ik weer iemand om hulp vragen om het paadje uit te komen. Een vriendelijke meneer tilde even mee.
Precies op dat moment zag ik Julie en Lou de menigte op het schoolplein in verdwijnen. “Julie, Lou, bij mij blijven!” Maar ze hoorden me niet. Weg waren ze, opgegaan in de massa.
Mijn hart sloeg meteen een paar slagen over. Vooral omdat Lou geen greintje angst kent. Julie is wat voorzichtiger, maar ook zij was ineens verdwenen. Ik probeerde ze te spotten, maar ze waren nergens. Minuten voelden als uren. En de paniek sloeg toe.
Ik zocht overal. Schoolplein, fietsenrekken, de stoep langs de school. Overal waar ze konden zijn. Langzaam liep het plein leeg, ouders en kinderen gingen naar huis. Maar niet mijn kinderen. Ik wist niet meer waar ik moest kijken. Mijn hoofd draaide overuren met de engste scenario’s. Als ik ze nu niet vond, zou ik 112 bellen.
En toen, opeens, zag ik ze. Tussen twee auto’s, recht naast een bussluis, ver weg van het schoolplein. Veel te ver. Dit had zo anders kunnen aflopen.
Zodra ik ze zag, schreeuwde ik: “Julie en Lou, HIERKOMEN! NU!” Mijn stem trilde van de adrenaline. Julie begon te huilen en ik ook. We vlogen elkaar in de armen. Ze was echt geschrokken. Lou daarentegen... die keek me doodleuk aan en zei: “Mama, wij mogen zelf bepalen wat we doen.”
Uhh… nee. Niet nu, jongen. Echt even niet.
Mijn benen trilden, mijn hart bonkte nog in mijn keel. Ik wist niet of ik moest huilen, lachen of ze gewoon allebei aan me vast moest ketenen.
Het was goed afgelopen, maar die paniek? Die wil ik nooit meer voelen.
En nu vraag ik me af… hebben andere ouders dit ook wel eens meegemaakt? Hoe gaan jullie ermee om als je kinderen straks alleen buiten gaan spelen? Ik dacht altijd dat ik redelijk relaxed was, maar dit heeft me echt even teruggefloten. Misschien toch een loopkoord? 😅
Mama_El83
zo herkenbaar! Ik ben ooit ook mijn jongste kwijt geraakt op het schoolplein, 20 min (!) later pas weer terecht, politie al gebeld, halve buurt op getrommeld. Eind goed al goed, maar ik heb toen ik thuis kwam eerst 30 min stoïcijns voor me uit zitten staren en daarna heel hard gehuild.
Daniek | Spotlight Blogger
Dat gevoel dat door je heen gaat is echt inmens hè 😞 gelukkig alles goed gekomen 🍀
Mamaplaats
Bedankt voor het delen❤️
Skawa
Wat schrikken! Over het algemeen gaan ze pas alleen buiten spelen als je goed kunt afspreken waar ze zijn en wat mag en niet;) dus dan heb je er zelf ook meer vertrouwen in dan zo plots van die kleintjes kwijt zijn.
Anoniem
Op zich klopt het wat je schrijft, maar deze moeder in kwestie gaat zich er nog beroerder door voelen. Niet heel erg aardig dus.
Skawa
Huh voor anoniem, zij stelt een vraag in haar blog over hoe dat later gaat zijn met buitenspelen, ik reageer daarop door te zeggen dat dat anders voelt dan als je plotseling je kleintje kwijt bent. Hoe en waar is dat onaardig?
Skawa
Ik zeg toch nergens iets over dat dat kindje kwijt was in oordelende zin behalve begrip. Dat kan iedereen gebeuren en ja je schrikt je helemaal wezenloos mijn reactie was op de zin hoe gaat dat later als ze buiten spelen en inhoudelijk zei ik daarop dat ze dan ouder zijn en t anders is. Dat staat compleet los van wat er nu gebeurt was. Dus als je je hierdoor slechter bent gaan voelen dat was absoluut niet de bedoeling
Daniek | Spotlight Blogger
Ja precies! Maar moet er nog even niet aan denken 🫢
Daniek | Spotlight Blogger
Ik voel me niet slecht hoor en vind je reactie ook niet onaardig 😂♥️