Een heel ander kind met buisjes

Vier weken geleden kreeg onze zoon Pep buisjes. Ik zag er best tegenop en ondanks de vele positieve ervaringen in mijn omgeving was ik best sceptisch. Maar mijn hemel, wat een verschil! Alsof we een ander kind in huis hebben.

Chronisch verkouden

Toen Pep vier maanden oud was kreeg hij zijn eerste flinke verkoudheid. Het begon met koorts, waterige ogen, veel snot en slijm. Het mannetje werd steeds zieker en benauwder, dus besloten we op dag vijf toch maar even te bellen met de huisartsenpost. Lang verhaal kort; hij bleek het RS-virus te hebben. In de dagen erna hadden we bijna dagelijks contact met onze eigen huisarts. Gelukkig was een ziekenhuisopname net niet nodig.

Voor mijn gevoel is Pep vanaf dat moment ontelbare keren verkouden geweest. Dat op zich is heel normaal natuurlijk. Op het kinderdagverblijf steken ze elkaar continue aan met van alles en nog wat. Goed voor de weerstand, zullen we maar zeggen ;-) Maar Pep kreeg bijna bij elke verkoudheid ook een oorontsteking. De neusspray met zoutoplossing was hier op sommige momenten niet aan te slepen. Alles om weer zo’n ellendige oorontsteking te voorkomen.

De ene oorontsteking na de andere

Meestal niet met succes, want zes keer in 1,5 jaar tijd had hij een oorontsteking, die we vijf keer met antibiotica moesten bestrijden. De laatste keer was zo heftig, dat ik dacht: en nu is het klaar! Pep kreeg zo’n hoge koorts dat hij nauwelijks nog aanspreekbaar was. Hij spuugde uit het niks de longen uit zijn lijfje en ook deze keer bleek een oorontsteking de boosdoener te zijn.

We vroegen de huisarts om een verwijzing voor de KNO-arts en zodoende zaten we een paar weken later op de poli. Ondanks dat Pep net een antibioticakuur achter de rug had was zijn ene oor nog steeds ontstoken constateerde de KNO-arts. We besloten dus om hem aan te melden voor buisjes.

Een grote verandering na het plaatsen van de buisjes

Enkele weken later waren we gelukkig al aan de beurt, want het was pappen en nathouden hier thuis. Pep had elke dag verhoging. Spelen op het kinderdagverblijf hield hij meestal niet vol, dus Teun en ik schoven met ons werk en wisselden elkaar af. Daarnaast was Pep moe, chagrijnig en had hij een heel kort lontje. Ik dacht altijd dat dat bij zijn karakter hoorde, omdat we hem niet anders kende. Maar toen de buisjes eenmaal geplaatst waren zagen we hem veranderen.

De eerste twee weken friemelde hij soms nog wat aan zijn oren, maar het slapen ging direct beter. Waar hij voorheen nog weleens onrustig kon slapen en ’s ochtends nog altijd een dutje deed, sliep hij nu heel rustig en deed hij alleen een middagdutje. Ook het vroege wakker worden (voor 06.00u) was verleden tijd. Ook hoorde hij opeens geluiden, zoals het tikken van de klok, die hij voorheen dus blijkbaar niet hoorde. En hij luisterde meteen veel beter. Waar ik voorheen als een zotje bleef roepen ‘Pep, schoentjes aan’ en hij mij negeerde. Ik daardoor het volume steeds verder opvoerde en ik mijn geduld bijna verloor. Hoef ik nu maar één keer te roepen voordat hij weet wat de bedoeling is. De moodswings zijn verdwenen en dat korte lontje is een stukje langer geworden. Papa en mama hopen dus dat die buisjes een poosje blijven zitten ;-)