Wanda Wie?

Fijne Pasen allemaal! Na een dagje in Maastricht lekker lang uit in de zon te hebben gezeten met eten, drinken en nog meer eten, zitten we nu weer in de auto terug naar huis. En hoe donker het buiten ook is en hoe hard het ook mag regenen, herkennen Chris en ik elke keer weer het zelfde stukje weg tussen de twee huizen in.

Daar kregen we nu al weer een aantal jaar geleden voor het eerst bericht van iemand die net als ons de hoop had om ons te helpen met een gezin te starten. Nu, net als toen met Pasen, zijn we al weer vier jaar, drie hele lieve dames en één continent verder. Hoeveel verder precies houden we nog even voor ons zelf, maar wat we wel wilde delen is wie Wanda is en waarom wij zo gek op haar zijn.

Wanda is een geboren en getogen Texaan. De cowboy boots staan bij de deur, ze springt het liefst al linedancend de dansvloer op met cowboy hoed en wel. Zoals ze zelf ook zegt “I’m a line dancing cliché y’all”.

Ze is jaren lang verpleegkundige op de ambulance geweest en kan net als ik helemaal enthousiast raken van alles medisch vreemds en uitdagends. Maar toen haar oudste werd geboren merkte ze dat het toch wel wat pittiger werd om met loeiende sirenes en een ziek kind achter in de ambulance naar de eerste hulp te racen. Daarom werkt ze al een aantal jaren nu met oorlogsveteranen en kan ze nu er een vierde kleine is ook veelal thuis werken.

Niet dat ze daardoor meer stil zit, want ze volgt ook nog een opleiding tot wiskunde docent. Want nu drie van de vier op school zitten, kijkt ze er steeds meer naar uit om een zelfde ritme en rooster te hebben als hen. Want die kids zijn wel de wereld voor haar. Ze noemt zich ook met regelmaat “mama bear”, omdat ze, ze overal voor wil beschermen. En het opvoeden doet ze helemaal zelf, wat we steeds zo bewonderingswaardig vinden.

Daar waar wij het soms al pittig vinden om op twee tegelijk passen, draait zij haar hand niet om, om iedereen elke ochtend op tijd op, gewassen, gestreken en gevoed te krijgen. Zelfs nog met ijshockey (midden in het altijd hete Texas schijnbaar razend populair), band practice en alle buitenschoolse activiteiten erbij. En als kers op de taart een zeer sassy peuter die liefkozend is omgedoopt tot de CEO van de familie, omdat ze naar het lijkt echt de baas denkt te zijn.

Naast dat ijshockey groot is in Texas, is het geloof dat ook. En zo ook in huize Walker, want er is elke zondag kerk, in de zomer kerk-kam voor de kids en gaat ze zelf ook naar walks with Christ. Maar wat zijn van alles het meeste mee krijgt is dat mensen die liefde geven, liefde verdienen. Wie je ook bent, waar je ook vandaan komt en wat (in ons geval gelukkig) je geaardheid ook is. Vandaar dat er al meerdere keren in kerken in Texas wordt gebeden voor een goede afloop voor die twee jongens uit Nederland. Iets wat wij in deze tijd in Amerika alleen nog maar mooier vinden.

Wij zijn gek op deze vrouw, die zich soms net als ons als een chaotische idioot kan gedragen, maar in dit hele traject zich als olympisch sprinter heeft ingezet, om de valse start van vorig jaar meer dan in te halen. Dus wie weet…