Het drukke leven van een moeder van 2 (!)

Langer dan een jaar geleden schreef ik dat ik terug was van weggeweest. Dit was van korte duur. Ik schreef toen al hoe druk mijn leven was en dat ik de tijd niet kon vinden om hier iets te schrijven. Toen wist ik nog niet dat dit alleen maar drukker werd. 

Ik moet heel eerlijk zeggen dat alles zo snel is gegaan dat je sommige dingen ook gewoon vergeet. 

Soms is dat misschien maar goed ook. Een korte samenvatting na mijn vorige blog is wel dat ik in Utrecht ben geweest om te praten met de arts over de mogelijkheden voor Mila. Want er was een kans dat haar epilepsie niet blijvend zou hoeven zijn. Na vele onderzoeken bleek ook dat de medicatie kon worden afgebouwd. Van drie soorten medicatie naar één. Dat was al een hele vooruitgang. In augustus 2024 werd dit verteld aan ons en nog steeds heeft Mila maar één medicijn. Wij zien ook geen absences meer bij haar. Toch gebeurd er waarschijnlijk nog van alles in haar hersenen maar in juli 2025 komt er weer een nieuw EEG aan. Mocht die er goed uitzien mogen we zelfs dit laatste medicijn afbouwen. Iets waar wij als ouders in het begin alleen nog maar van konden dromen. 

Buiten alle medische toestanden om was er nog iets gebeurd tussendoor. In september 2023 kwam ik erachter dat ik in verwachting was van ons tweede kindje. Ons geluk kon niet op. Na alle ellende rondom het ziekenhuis met Mila konden we nu uitkijken naar Mila in een heel andere rol. Namelijk de rol van grote zus.

De gehele zwangerschap voelde ik mij zo beroerd. Ik herkende dit totaal niet van mijn zwangerschap van Mila. Bij Mila vond ik het heerlijk om zwanger te zijn. Nu kon ik na die paar weken al niet meer. Ik was er ook totaal niet mee bezig. Ik was blij dat ik zwanger was maar soms vergat ik het zelfs even. Dit voelde anders maar ik weet ook dat iedere zwangerschap anders is.

Toch bleek dit misschien al een voorgevoel te zijn. Met 11 weken en 1 dag ging ik samen met mijn vader naar de verloskundige. In de wachtkamer zei alles in mij al: 'Het is niet goed!' Ik sprak dit toen niet uit want dat vond ik voor mijn vader ook niet leuk. Gaat hij kijken naar zijn tweede kleinkind en dan doe ik zo negatief. Nee, ik zou niets zeggen. Toch zat ik niet op mijn gemak. 

Op het moment dat de verloskundige het echo apparaat om mijn buik deed samen met Mila wist ik genoeg. Dit kindje was niet gegroeid en dat bevestigde zij dan ook direct. Ik kon alleen maar huilen en gek genoeg wist ik dit dus onbewust al. De kans dat ik op dit termijn een miskraam zou krijgen was 1-3%.

Later gaf de verloskundige aan dat vrouwen die een miskraam krijgen dit vaker al een soort van aanvoelen. 

De maanden hierna had ik één doel. Opnieuw zwanger worden! Ik wilde niets liever. Iedereen zegt altijd: 'Als je het loslaat dan lukt het wel.' Nou ik kan je vertellen dat het loslaten niet in mijn vocabulaire stond. Ik was bij obsessief bezig met opnieuw zwanger worden. Iedere maand dat dit niet lukte was ik weer in tranen. Ik weet heel goed dat sommige vrouwen jaren bezig zijn om zwanger te worden en dat ik al een heel lief kindje had. Maar ik had een doel en niets kon mij weerhouden. 

En toen was het moment daar. Een half jaar na mijn miskraam had ik opnieuw een positieve test in handen. Gek genoeg was ik niet blij maar eigenlijk alleen maar bang. Die angst heeft er zeker 12 weken gezeten. Bij iedere echo kreeg ik gelukkig wel weer de bevestiging dat alles goed was en na dat eerste trimester kon ik steeds meer relaxen. 

Inmiddels tikte ik de 15 weken aan en konden we achter het geslacht van ons tweede kindje komen. Uiteraard wel het cliché benoemen: als het kindje maar gezond is maar ik wilde toch graag het geslacht weten. Ik heb altijd gedacht dat ik mama zou worden van twee meisjes. Toch had ik ongelijk. Mila daarentegen heeft het volgens mij wel aangevoeld. Vanaf het moment dat zij wist dat zij grote zus zou worden zei ze tegen mij dat er een broertje in mijn buik zat. Zouden kinderen dat echt aan kunnen voelen vraag ik mij dan af?

Na een toch wel zwaardere zwangerschap, je hebt immers toch al een kindje rondlopen, werd op de uitgerekende datum ons tweede kindje geboren: Sem Louis. 

Ik weet nog dat ik de bevalling bij Mila zo ontzettend magisch vond. Deze bevalling daarentegen kon ik niet zo noemen. Sem is binnen 3 uurtjes geboren. Eerder dacht ik dat ik hiervoor zou willen tekenen maar 3 uur aan weeën storm vond ik toch geen pretje. 

Ik heb de bevalling thuis mogen doen wat voor mij echt iets was wat ik graag wilde. Ik denk overigens wel dat de hele straat mijn gekrijs heeft gehoord maar dat maakt niet uit. Hij was er. Mila was die nacht ook gewoon thuis maar is overal doorheen geslapen. De volgende dag zag zij dan eindelijk haar broertje en vanaf dat moment is zij gek op hem geweest. Sem is nu 4 maanden en soms vind Mila het wel eens lastig (wat volkomen logisch is!) maar altijd blijft ze zo lief voor Sem. Mijn hart smelt op die momenten!

Na de bevalling kwam de kraamzorg ook al gauw bij ons thuis. Helaas was ik hier minder over te spreken dan toen de tijd bij Mila. Ik moest nog redelijk was zelf doen en ook werd ik niet goed in de gaten gehouden. Wanneer ik aangaf dat ik het heel koud had werd er niet veel gedaan en ook moest ik zelf voor mijn eten/paracetamol zorgen. Na vier dagen kraamzorg zat ik dus wederom met enorme koude rillingen op de bank. Zelf heb ik mijn temperatuur opgenomen en toen bleek ik net als 2 dagen eerder de 39 graden koorts aan te tikken. Na overleg met de verloskundige is er besloten dat ik toch even naar het ziekenhuis moest gaan. Daar zat ik dan, vier dagen na mijn bevalling en zonder kind in het ziekenhuis. Ik maakte geen zieke indruk maar er was toch iets geks aan de hand met die koorts. Na vele onderzoeken werd mij medegedeeld dat ik niet naar huis mocht. De ontstekingswaarde in mijn bloed waren zo hoog dat ik moest worden opgenomen. Ik heb mij laten vertellen dat je bij een waarde van 10 al een ontsteking hebt in je lichaam en ik zat boven de 400. Er was iets flink mis en ik mocht niet meer naar huis die avond. Je begrijpt dat ik het wederom niet droog kon houden. Ik wilde gewoon bij mijn gezin zijn. Dat die ontstekingswaarde zo hoog was wil nog niet zeggen dat het ziekenhuis wist was ik had. Er kwam maar geen duidelijkheid. Er werd nog gedacht aan restweefsel maar gelukkig werd dit later uitgesloten. 

De avond dat ik werd opgenomen kwam Sem gelukkig wel naar mij toe. Hij mocht bij mij blijven. Dit vond ik een enorm fijn idee. Ik hoefde mijn pasgeboren kindje niet te missen en hij mij ook niet.

Die nacht moest hij echter wel de hele nacht bij onbekende verpleegkundigen blijven. Mijn koorts was namelijk zo gigantisch hoog dat ik lag te ijlen. Ik kan je vertellen dat ik nog nooit zo in paniek ben geweest en het was echt even spannend. In het holst van de nacht heb ik uit paniek mijn moeder gebeld die er uiteraard direct aankwam (vanuit Amersfoort naar Rotterdam!). Dit kalmeerde mij al. Ik heb flink wat antibiotica gehad die dagen en op zondag kwam het hoge woord eruit. Ik had iets wat eigenlijk bijna niet meer voorkomt: kraamvrouwenkoorts!

Na vier dagen in het ziekenhuis mocht ik eindelijk naar huis. Wel met flink veel antibiotica. Ik niet alleen. Iedereen die bij mij is geweest moest aan de antibiotica. Ook Mila en Sem. 

Al met al heb ik dus niet echt genoten van de kraamweek maar de tijd die hierna kwam maakte alles goed. Het leven van een gezin van vier is druk maar ook heel mooi.

Sem is nu bijna vier maanden oud. De eerste drie maanden vond ik enorm zwaar. Je moet ineens weer wennen aan de slapeloze nachten en je hebt ook nog een ouder kindje die aandacht wilt. Het is eigenlijk weer een volledige reset van je leven hoe die was. Ik heb nu weer enigszins een balans gevonden in alles. Maar meestal als je dat zegt veranderd er weer van alles. Sowieso staat de 4 maanden slaapregressie/sprong voor de deur. Ik laat het maar over mij heenkomen want als ik één ding inmiddels heb geleerd in de afgelopen tijd/jaren: je hebt niet overal de controle over en dat is af en toe best wel lastig als de controlfreak die ik ben.

Mila is nu 4,5 en geniet van haar tijd op de basisschool (en daar geniet ik weer van). Wel heeft de medicatie voor de epilepsie sporen achtergelaten. Mila heeft nu fysiotherapie en logopedie om het één en ander in te halen.

Al met al ben ik mega trots op het gezinnetje dat ik heb. Ik voel mij compleet! Geen idee wat de toekomst zal brengen maar wellicht dat ik dat hier nog wel eens zal schrijven.