Klap in ons gezicht

Inmiddels is Chez alweer 4 jaar, zit hij op de basisschool en doet hij het ontzettend goed! Hij is erg leergierig en is net als elk kind die net op school zit wel vaak moe, zo dachten wij. Hij geeft wel vaak pijn in zijn benen aan, maar zo dachten wij..  dat zal wel groeipijn zijn. Af en toe een dagje thuis om even uit te rusten leek te helpen. Zoals elk jaar staat er een controle afspraak gepland bij de revalidatiearts en de neuroloog.

De afspraak van de neuroloog vindt over 3 weken plaats. Uit de afspraak met de revalidatiearts bleek toch dat zijn voeten iets meer naar binnen gaan staan en dat de pijn in zijn benen waarschijnlijk toch iets met zijn belastbaarheid te maken heeft. Daarom wordt er een nieuw revalidatietraject gestart om goed in beeld te brengen hoe het met hem gaat, hoe wij hem kunnen helpen met het leren fietsen en of hij er bijvoorbeeld al aan toe is om te gaan leren zwemmen. 

Na de eerste afspraak bij de fysiotherapeut en de ergotherapeut kwam de vraag, doet Chez het meeste staand en kan hij lang zitten? Ehm.. het valt ons wel op dat hij aan tafel ‘s avonds continue gaat staan en wij steeds zeggen “Chez ga nu zitten aan tafel, wij zitten tijdens het eten.”  Soms best wel een beetje tot onze ergernis aan toe… En toen kwam het hoge woord eruit. “Ik denk dat het Chez niet meer lukt om na een hele dag school en spelen nog aan tafel te moeten zitten” zei de ergotherapeut … huh dacht ik, hoezo niet? Chez is toch echt wel slapper in zijn romp en gaat daarom staan, dat is voor hem makkelijker. Hij gaat hier ook de hele tijd staan.  Direct bekroop mij een enorm schuldgevoel. Al die tijd heb ik gezegd dat hij moest zitten en konden wij daardoor af en toe best wel een beetje geïrriteerd raken.. Hij kon er dus waarschijnlijk helemaal niks aan doen. Vervolgens kwam het gesprek eigenlijk vrijwel direct op een aangepaste stoel waarin hij meer steun heeft. Zeker met het oog op groep 3. Het overviel mij.

Ik dacht na al die eerste jaren, medische bezoeken, therapieën, oefeningen erc. dat zijn ontwikkeling nu gestaag vooruit ging en dat hij de achterstand had weggewerkt. Tuurlijk voelde ik nog steeds dat als je hem onder zijn oksels pakte, dat hij dan niet het reflex laat zien wat je bij andere kinderen voelt en hij daar wel slap voelt, maar ik denk toch iets met struisvogel politiek en maar denken dat het wel mee valt. Wij hadden ook eigenlijk onze vraagtekens of dit observatie traject wel nodig was. Ik belde Marco om het te vertellen en hij zei ja daar zit inderdaad wat in maar daarentegen zit hij nog maar in groep 1 en daar kan hij nog veel spelen en zitten ze niet zo lang op een stoel, misschien trekt het wel bij. En zo is het ook eigenlijk, alles op zijn tijd. We weten dat Chez zich anders ontwikkeld dan een ander kind en dat zijn ontwikkeling door een vergrootglas wordt bekeken. Toch geeft het ook weer inzicht hoe wij hem beter kunnen helpen. Hij mag vanaf nu ook staand eten, als hij maar bij de tafel blijft staan of afwisselen met staan/zitten en dat lijkt te werken. Er is minder discussie aan tafel en het eten gaat sneller. De juffen op school weten het nu ook en ook daar proberen ze het meer af te wisselen. Nadat wij het even op ons hebben laten inwerken en het laten bezinken gaan wij nu weer volle vaart vooruit met een paar kleine aanpassingen, maar een aangepaste stoel is voor ons nu nog te vroeg. 

Helaas ben ik gehackt op mamaplaats en ben ik mijn account kwijt. Mijn oude blogs worden  overgezet maar dat kan nog even duren. Mocht je nou meer over ons verhaal willen weten dan kun je ons volgen op Instagram: daansmomstories