Wéér een ziekenhuisopname..

Het was vrijdag. Mijn telefoon ging. Het was de psychiater die mij op belde om pols hoogte te nemen. Ze had ondertussen van meerdere zorgverleners al vernomen dat het met mij niet goed ging. Ze overviel mij vrijwel direct met het volgende:

Wat dacht je er van om jezelf met je baby te laten opnemen op de ‘MBU’?

Nou schrok ik daar behoorlijk van. Alleen al van het idee dat ik zeker 3 weken niet thuis zou zijn.. zo’n 3 miljoen gedachtes spookte door mijn hoofd. “Ik ben toch niet gek, wat moet ik daar dan” tot aan “ Misschien is volledig toezicht en toegang tot heledag proffesionele hulp nu wel een verstandige zet, ik kom zelf niet meer uit de visieuze circle”. 

De MBU is een moeder& baby Unit van afdeling psychiatrie, speciaal gericht op moeders die mentale problemen ervaren naar de bevalling, en waar zij gericht zijn op de hechting van het gezin, en structuur en regelmaat terug te kunnen brengen bij moeder en baby. 

Het is in het zelfde ziekenhuis waar ik ook ben bevallen dus een aantal behandelaren ken ik al, en ze hadden al een gigantisch dossier van mij. Voor mij fijn, dan hoef ik niet bij iedereen mijn verhaal te vertellen maar wisten ze al wie ik ben en wat ik allemaal doorgemaakt hebt. 

Ergens wist ik gelijk al wel: Dit moet ik doen. Ik voelde zelf heel goed aan dat het zo niet langer ging. Het werd tijd om nog harder aan mijzelf te werken, want ik ben mijzelf door alle ellende en narigheid van de afgelopen maanden wel kwijt geraakt.  En nou had ik een punt bereikt waarbij ik amper voor mijzelf kon zorgen.  

Ik vergat alles, mijn hoofd was net een doordrenkte spons die alle informatie nauwelijks kon verwerken en al snel overspoelde. Zo trok ik de zorg rondom Luca amper. De angsten namen alleen maar toe waardoor ik diep in mijn eigen ‘bubbel’ kroop en er niet meer zelf uit kwam. Ik voelde ook meer afstand naar Luca toe. Sterker nog, mijn gevoel werd uitgeschakeld. Sinds de bevalling had ik nog weinig geniet momenten gehad met hem. En echt genieten, zat er niet in. Ondanks het een vrolijk mannetje was wat gelukkig wel veel oog contact zocht naar mij, kon ik het opgegeven moment niet meer. Ik kon niet meer mijn masker voor hem op houden, ik raakte mentaal uitgeput. 

OPNAME

Het weekend zat vol onzekerheid, want de knoop was doorgehakt:  Ik ga opgenomen worden alleen we wisten niet wanneer er plek was. Of dit een kwestie van dagen of weken was, wisten wij ook niet. Hierdoor was ik lichtelijk gespannen het weekend door. 

Uit voor zorg had ik zondag maar op mijn gemak alle spullen ingepakt voor 3 weken lang weg met een baby. want bij de vorige 2x ziekenhuis opname kwamen ze beide onverwacht en was ik niet in staat om zelf mijn tas in te pakken. Dat ging mij niet nog eens overkomen. 

Bizar wat je wel niet allemaal mee moet nemen voor 3 weken weg met zo’n kleintje, het leek wel een volksverhuizing.

Maandag kreeg ik het verlossende telefoontje dat ik op woensdag gelijk al opgenomen mocht worden. Fijn, de spanning van de onzekerheid viel weg, alleen nu kwam er een nieuwe onrust.. De onrust van als gezin niet meer bij elkaar te zijn. De onzekerheid van niet weten wat je te wachten staat of waar ik terrecht kwam. Ik was vooral benieuwd of ik wel mijn eigen voorzieningen had of echt tussen de andere patienten moest zitten.. 

Wordt vervolgt! 

Het kaartje van mijn moeder was wel heel toepassenlijk met een plaatje van een zieke peer: Ook al voel je je nog zo’n rotte peer, de betere tijden komen wel weer”