Zoiets simpels als opstaan...

Ik had eerder al willen schrijven, maar er zat van alles tegen. M'n focus, energie en gewoonweg de juiste woorden niet kunnen vinden.

Nu zit ik hier te typen, maar alsnog bekruipt me het gevoel dat de juiste woorden ergens verstopt blijven zitten. Toch doe ik een poging, want "niet geschoten is altijd mis" zeggen ze toch?

Inmiddels een paar sessies bij de psycholoog verder, onverwachts toch best zwaar. Ze blijft herhalen dat ik echt veel vertel en dat dat een goed ding is. Voor mijn gevoel was het echter niet anders dan de keren dat ik het al aan andere had verteld.

Toch dat leeg getrokken gevoel achteraf en in combi met een massage bij een Ayurvedische masseuse werden de dromen ook nog levendiger dan anders. Dit houd wel uiteraard in dat er enorm veel verwerkt word, wat een goed ding is. Het stomme, ik voel me toch ontzettend schuldig.

Dat gevoel van een last zijn tot je gezin, omdat je eigenlijk met jezelf bezig bent. Dat gevoel dat elke vraag er 1 teveel is, ook al is het een hele simpele of kleine vraag. Die ene taak die net niet uit komt, ook al is het zo een onvermijdelijk iets als de was aanzetten of even een broodje smeren voor de kids.

Maar de allerergste van allemaal..... Het idee hebben dat je de kids verwaarloost omdat er geen puf is om hun tegemoet te komen in hun vraag naar hun moeder. 

Het gevoel dat je je soms niet lekker voelt of dergelijke, het mag er zijn. Ook dit hoort bij het proces. 

(tekst vervolgd onder afbeelding)

Van de week postte ik deze foto op mijn Instagram-account, met een lapje tekst. De grondslag er in was, je mag je even goed k*t voelen! 

Ik schreef onder andere dat het soms kon wezen dat je het ene moment blakende van energie bent en het andere moment totaal gedrained kan zijn. Dat het soms is dat je dikke overkill aan prikkels ervaart. Maar ook dat het soms puur is omdat die nukken er zijn en je daar even in mee gaat. En dat er ook zat andere redenen zijn waardoor je denkt "f*ck it!* 

En hoewel er zat mensen zullen denken van dit advies is niet oké, ik heb daar lak aan, want dit is mijn ervaring. Je mag je zeker zo voelen en je mag je zeker er even in laten meeslepen, want het gevoel is er en je moet het er maar mee zien te doen.

Wat wel een hele belangrijke is, blijf hier niet in hangen! Leer deze momenten een tijd te geven, maar geef ze niet jouw tijd. Deze is zoooooo moeilijk! Tell me about it, heb het zelf ook niet altijd onder de knie. Maar dit deel is wel een heel belangrijk deel van het proces naar mijn mening. Hoe meer je je verdiept in dat proces, des te meer je gaat voelen waar dat gevoel precies vandaan komt en wellicht zelfs de triggers. Uiteindelijk voel je je ze wellicht zelfs aankomen en kan je het zelfs omturnen tot iets veel beters.

Dit moment had ik dus van de week, ik stond op met zo een zwaar lichaam en de puf was ver te zoeken. Niet omdat het slecht ging, maar omdat het moeite kostte de energie te vinden om maar weer van alles te moeten gaan doen. Ik zag echter dit ineens door de gordijnen komen en nee, het was niet het Noorderlicht haha. Nee, dit was de reflectie van de zon op het grote bontgekleurde speeltoestel van de boys in de tuin. Dit kleine dingetje maakte het net voor mij zo dat opstaan ineens een stukje minder zwaar was.

Ik ben heel benieuwd hoe jullie dit allemaal ervaren en hoe jullie dit aanpakken, let's hear you! :D 

Wie weet kunnen we elkaar en andere een nieuw inzicht geven of een tip, of gewoon even iets wat je van je af kan gooien....