Ben ik er echt voor mijn kinderen?

Vandaag was ik bij een theatershow over opvoeding, en ik werd geraakt door hoe simpel, maar ook hoe confronterend de inzichten waren. We willen allemaal het beste voor onze kinderen, maar staan we er echt bij stil hoe we dat doen? Een van de dingen die me het meest is bijgebleven, is hoe belangrijk het is om er écht te zijn voor je kind. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal en emotioneel.

In de voorstelling werd verteld over een moeder die haar baby borstvoeding gaf terwijl ze op haar telefoon keek. De baby zocht oogcontact, maar kreeg geen reactie. Dit moment werd wetenschappelijk onderbouwd: moeders die tijdens de voeding op hun telefoon kijken, hebben een gezichtsuitdrukking die vergelijkbaar is met iemand die depressief is. Dat raakte me. Niet om schuldgevoelens op te wekken, maar omdat het me liet zien hoe kleine dingen een groot effect kunnen hebben.

Ik herkende mezelf hier wel in ondanks dat deze informatie niet nieuw is voor me. Hoe vaak ben ik met mijn gedachten ergens anders? Hoe vaak kijk ik even snel op mijn telefoon terwijl een van de kinderen tegen me praat? Natuurlijk is het niet realistisch om 24/7 volledig aanwezig te zijn, maar het maakte me wel weer even opnieuw bewust: hoe vaak missen we die kleine momenten die voor onze kinderen zo belangrijk zijn?

Een ander inzicht dat me trof, ging over eigenwaarde. We willen dat onze kinderen een goed zelfbeeld hebben, maar soms doen we dat op een manier die averechts werkt. In de voorstelling werd verteld hoe we kinderen overspoelen met complimenten: Wat knap! Wat goed! Wat ben jij slim! Maar als we daar te ver in gaan, leren ze afhankelijk te worden van externe bevestiging.

Wat kinderen eigenlijk nodig hebben, is vertrouwen in hun eigen kunnen. In plaats van zeggen ‘Wat knap dat je dat gedaan hebt!’ kunnen we ook benoemen wat we zien: ‘Je hebt het helemaal zelf gedaan!’ of ‘Je hebt hard gewerkt om dat te bereiken!’ Op die manier leren kinderen dat hun eigen inspanning waardevol is, in plaats van dat ze iets moeten doen om goedkeuring te krijgen.

Ook hier herkende ik mezelf in. Het is zo makkelijk om automatisch ‘Goed zo!’ te zeggen bij alles wat ze doen. Maar sinds vandaag probeer ik daar bewuster mee om te gaan. Ik wil dat mijn kinderen trots zijn op zichzelf, niet omdat ik dat tegen ze zeg, maar omdat ze het zelf voelen.

Wat me het meest bijblijft van deze voorstelling, is dat opvoeding niet zit in grote theorieën of perfecte methodes. Het zit in de kleine, alledaagse momenten. In hoe we kijken, luisteren en reageren. In of we echt aanwezig zijn als onze kinderen ons nodig hebben.

Ondanks dat ik veel kennis en ervaring heb heeft dit me toch weer even opnieuw bewust gemaakt. Ik ga mijn telefoon altijd wegleggen als ik borstvoeding geef. (Bij m’n en na jongste had ik om die reden een telefoon detox de eerste maanden) Mijn woorden zorgvuldiger kiezen. Mijn kinderen laten merken dat ze waardevol zijn en niet omdat ik het zeg, maar omdat ze het zelf voelen.

Herken jij dit?

Ben jij je bewust van hoe je met je kinderen omgaat? Heb je jezelf wel eens betrapt op gedachteloos ‘Goed zo’ zeggen? Of op een moment dat je afgeleid was terwijl je kind je aandacht zocht? Ik ben benieuwd hoe jij hiermee omgaat! Laat het me weten in de reacties.