Het begon met een uitbarsting over een krom gesneden banaan…
hoe ik van een uitbarsting een verbindend moment maakte
Ouderschap is 90% improviseren.
Zoals:
– Is dit honger, vermoeidheid of gewoon woensdag?
– Wil hij écht zijn jas niet aan, of vindt hij gewoon dat de rits gek doet?
– Heeft hij nou écht moeite met loslaten, of wil hij gewoon niet opruimen?
Hij werd boos. Echt boos.
Om de banaan. Die krom was.
Ik snapte het niet meteen. Hij misschien ook niet.
Maar ergens voelde het voor ons allebei: dit is groter dan de banaan.
Dus we lieten het even razen. Ik bleef dichtbij.
Geen uitleg, geen oplossingen. Alleen ademhalen en wachten tot het zakt.
En later, toen het weer kon, pakten we samen een boek.
Mijn hoofd voelt als Daantje als hij stoom blaast.
We lazen Daantje Vulkaantje. En ineens kwam er iets los.
Niet meteen een serene zen-kind, hoor. Maar wel:
“Mijn hoofd voelt als Daantje als hij stoom blaast.”
En ik dacht alleen maar: yesss, we hebben taal. Voor het gevoel.
En daarmee een startpunt.
Sindsdien ligt er een stapeltje boeken klaar die eigenlijk meer voor mij zijn dan voor hem.
Ze helpen me te snappen wat er achter het gedrag zit — zonder dat ik eerst een cursus kindpsychologie hoef te doen.
Ik vond ze bij Sprout&Joy (www.sproutenjoy.nl) — een webshop vol boeken, tools, speelgoed en ook blogs over gevoelens, loslaten, zelfvertrouwen, en (mijn favoriet) hoe je als ouder gewoon niet altijd hoeft te weten wat je doet. Een soort EHBO-kit, maar dan zonder pleisters. En dat is soms precies genoeg.
We gebruiken ze nu bijna dagelijks. Niet als oplossing. Maar als iets wat ons helpt om samen te groeien in wat soms best ingewikkeld is: leren voelen, reageren, loslaten.
Met een beetje hulp van een prentenboek.