Papa ben je niet dan word je

Terwijl ik een Café con leche voor mijzelf aan het voorbereiden ben, wordt ik plots overvallen door melancholie. Mijn oudste dochter is vrij recent zeven jaar geworden; en nu bedenk ik mij iets wat echt een cliché is in het ouderschap: het gaat allemaal zo snel. De peuterbedden zijn heuse stapelbedden geworden op beide kamers, de rommelige slaapkamers worden netjes, omdat de oudste twee opeens kunnen opruimen. Bij de gedachte alleen pink ik een traantje weg, want ook mannen mogen emoties hebben. Als thuisvader van vier kinderen ben ik immers elke dag thuis… en al is dit alleen nog maar met de twee kleintjes, het lijkt soms net een achtbaan. Soms wens ik gewoon dat er een rode knop te vinden was waarmee ik alles even op pauze kan zetten. Ook de jongste twee groeien als kool tussen het gewas. Gekscherend dacht ik altijd net als vele vaders met mij dat je papa wordt zodra je kindje in je armen ligt. Dit is ook wel zo, maar je bent dan bij lange na nog niet de vader die je langzaam maar zeker begint te worden. Ouderschap is als een ruwe diamant dat door je kinderen gesleept gaat worden. Als newby papa ben jij nog niet waar ik nu ben en ik ben nog niet waar vaders van tieners en pubers zijn. Als ik één ding in het ouderschap geleerd heb is het wel dat je niet alleen de kinderen aan het opvoeden bent; zij vormen jou ook om tot de vader die je gaat worden. Elke levensfase van je kind is anders, en telkens wordt het weer een tandje pittiger, maar ook dit wordt uiteindelijk weer iets waar je capabel voor bent. Is dit niet prachtig!?

Inmiddels liggen de kinderen op bed en ik zet een lp op van Arabs in Aspic, met name Silver Storm is een prachtig nummer. Het is het tweede nummer van hun album ‘Progeria’. Mijn kinderen hebben nog niets met muziek en dat is prima. Had ik op hun leeftijd overigens ook niet. Persoonlijk ga ik graag naar live optredens om dichter tot de essentie van mijn muzikale helden te komen. Tot nu toe worden er vooral veel christelijke nummers van school ten gehore gebracht. Wat school betreft ben ik ontzettend blij dat de nieuwbouw komende zomer afgerond is. Dan is het voor ons nog maar twee minuten lopen met de hele karavaan. Het nieuwe schoolgebouw oogt enorm groot en is goed te zien vanuit de kinderslaapkamers. Dit vinden zij dan ook helemaal ‘te gek’ vanuit hun eigen woorden. Dan klimmen zij boven in hun houten stapelbed om vervolgens met een verrekijker naar binnen te turen. Even iets totaal anders… vinden jullie de zelfstandigheid van kinderen in deze levensfase niet geweldig? - Ik kan er persoonlijk enorm van genieten dat de oudste twee al zoveel zelf kunnen. Van de tv bedienen, tot jassen en schoenen aantrekken.. ik word bijna nergens meer voor gevraagd: krijg dan een volmondig ‘dat kan ik zelf wel’ op mijn rekest. Tuurlijk, het is geweldig als je kinderen opgroeien tot de mensen die het ooit gaan worden; zo mooi en vloeiend als dit gaat raakt me gewoon. Je wordt overvallen met een gevoel van trots. Geen trots in het kader van “kijk mijn kinderen eens’, maar meer ‘dat doen ze toch maar even!’. Misschien sta ik er soms wel teveel bij stil. Maar dat mag ook wel.

Over dit jaar gesproken; wij gaan beginnen aan ons laatste kindje. We hebben altijd naar elkaar uitgesproken om vijf kinderen in ons gezin te willen hebben. De chaos, gezelligheid en vele gesprekken vinden wij enorm leuk. Net verteld ik al iets over stapelbedden. In één kinderkamer staat een tweepersoons stapelbed en in de andere hebben wij vrij recent een driepersoons stapelbed laten plaatsen. Zo handig om te hebben. Scheelt ook dat het een enorm grote kamer is, anders was het niet te doen geweest. Enfin, met een beetje geluk hopen we volgend jaar ons vijfde kindje of een tweeling welkom te heten. Ons dochtertje Yara was immers ook een tweeling. Het kan dus nog alle kanten op gaan. Voor de lezers die nu pas inchecken en het ontgaan is, ben thuisvader geworden door ziekte. Het was even wennen om mijn nieuwe draai te vinden in het begin, maar inmiddels vind iedereen het heerlijk dat ik er altijd ben. - Een vetpot is het zeker niet op financieel gebied. Gezien er op intellectueel vlak niets aan mij mankeert, ben ik enorm creatief in het runnen van een groot gezin. Het vergt de nodige constructies en een “crazy state of mind” om op dit niveau de boel draaiende te houden; maar we hebben bewezen dat wij dit kunnen. Even heel eerlijk, zelfs tijdens het neerpennen van deze column sta ik stil bij het gegeven hoe ver wij, mijn vrouw en ik zijn gekomen na het begin van mijn ziekte. Ondanks alle kritiek van buitenaf, de keiharde, soms kwetsende meningen waar mensen voor het neertikken niet over nadenken, kunnen wij toch optimaal genieten van ons prachtige gezin. - dit is mij veel meer waard dan wat buitenstaanders ervan vinden.