Hoe kom je de dagen door...

Het was wennen.. elke dag thuis zijn, elke dag dezelfde omgeving en elke dag invulling zoeken. Gelukkig is onze dochter een vrolijke meid met heel veel energie. 

Ikzelf ga door een lastige tijd, verdriet, rouw, angst en plezier wisselen elkaar af. Ik moet mezelf bij elkaar pakken maar waar begin ik? Een piekerkwartier ontstaat, als ik buiten t kwartier ga piekeren verwijs ik mezelf naar dat moment. Streng voor mezelf maar het helpt. 

Met enige regelmaat proberen we ook weg te gaan. Naar t tuincentrum, naar mn ouders of een dierentuin..

Op mijn verjaardag gaat t mis. We waren bij de Ikea omdat ik bepaalde pannen wilde hebben en daarna zouden we nog een kopje koffie doen. Voor E een lekker broodje om op te knabbelen en voor ons wat warms. 

Terwijl ik suiker haal voor mijn man gebeurt het. Op de een of andere manier -ik weet nog steeds niet hoe ze erbij kon- wist ze met haar telesciopvingers achter mijn beker met hete thee te haken en trekt ze de beker om. Vol over haar benen... 

Ik hoor haar nog steeds gillen, zoveel pijn dat ze had. Ik heb haar uit de stoel gepakt, meteen achter de balie langs gerend de keuken in en haar onder de kraan met kleren en al. Ik trek voorzichtig haar schoenen en maillot uit. Ik zie de grote rode plekken waar t vel nog op zit maar t ziet er niet al te best uit. Gelukkig had ze haar jas aan waardoor haar buik en billen gespaard waren. 

BHV wordt erbij geroepen en op hun verzoek bel ik de huisarts. We mogen meteen komen maar t is een half uur rijden. In een kinderstoel is onmogelijk dus gaat ze op schoot bij papa voorin de auto. De huisarts werpt een blik en stuurt ons meteen door naar de eerste hulp, het ziekenhuis is ruim 20 minuten rijden. En zij maar huilen en pijn hebben. 

In het ziekenhuis wordt wat over is van de blaren van de wond geknipt want deze zouden alleen maar gaan ontsteken. Daarna dikke laag zalf en inpakken met gaas en verband. 

We zijn de 3 dagen erna op de spoed geweest om alles opnieuw te laten verbinden, daarna mocht ik het thuis zelf doen. Ik had een kanjer ketting gemaakt en bij elke verband wissel, ziekenhuisbezoek of andere handeling kreeg ze een kraal. 

Nu, maanden later zie je licht een vlek waar de ergste verbranding was. 

Als huismoeder is de invulling heel anders. Dagelijks een rondje buiten lopen, eten koken, met je kind spelen maar ook corrigeren, het huishouden (wat heb ik daar een hekel aan) en de nodige contacten behouden en opbouwen. Ik mis mn werk, ik mis het samenzijn met collega's en het vele bewegen. Ik voel me soms eenzaam en alleen al heb ik mn man en kinderen. Hoe anderen dit doen, ik heb geen idee. Gelukkig is er op woensdag een voorleesuurtje van de bibliotheek en 1x per 2 weken een soort mamacafé waar de kinderen lekker kunnen spelen.