3 weken geleden
Achter die glimlach schuilt een vrouw die bijna niet meer kan
Ik voel me soms een warrior voor deze vrouwen!
Achter die glimlach schuilt een vrouw die bijna niet meer kan
Vandaag heb ik een online call met Sanne. Op het moment dat ze in beeld verschijnt, zie ik het meteen. De stand van haar ogen, haar afhangende schouders — deze vrouw is moe. Niet gewoon moe van een slechte nacht, maar diep moe. Moe van het vechten. Moe van het moeten volhouden.
Ik voel het meteen: dit traject met mij is misschien wel haar laatste redmiddel.
En terwijl ik haar aankijk, voel ik die bekende mix van liefde en verantwoordelijkheid. Want ik weet dat ik haar kan helpen. En ik wil dat ook. Met heel mijn hart. Maar ik weet ook: ik ben maar een mens.
Gelukkig weet ik dat mijn bedrijf van God is. Dat Hij werkt door mij heen. Ik hoef dit niet alleen te doen. Ik hoef haar problemen niet op te lossen. Dat doet Hij.
Terwijl Sanne begint te praten, hoor ik zoveel herkenning. In haar woorden, haar pijn, haar verwarring. Ik herken het uit eerdere gesprekken. Soms zelfs uit mijn eigen gedachten. En op zo’n moment huilt mijn hart. Vanbinnen voel ik letterlijk Gods liefde voor deze vrouw door mijn lichaam stromen.
’s Avonds, als ik in mijn bed lig, ben ik soms echt verdrietig. Verdrietig omdat ik dagelijks geconfronteerd word met een wereld waar zóveel mensen niets van weten.
Zoveel voordeuren waarachter pijn en angst leven.
Zoveel vrouwen die met een gebroken hart naar hun werk gaan.
Die op de parkeerplaats hun tranen wegvegen, om zichzelf bij elkaar te rapen.
Masker op. Schouders eronder. Doorgaan.
En dat alleen maar omdat ze bang zijn. Bang om te falen. Bang dat iemand echt gaat zien wat er in hen omgaat.
En dan kijk ik naar Sanne, naar al die vrouwen die ik spreek.
En ik ben zó trots.
Trots op haar omdat ze durft te zeggen: “Ik kan dit niet meer alleen. Wil je me helpen?”
Weet je wat het is?
Deze vrouwen hebben vaak jarenlang álles alleen gedaan. Ze hebben hun kinderen beschermd, de scherven opgeraapt, alle ballen hooggehouden. Ze hebben nooit geleerd hoe het is om te leunen op een ander. Om te rusten in veiligheid.
Ze weten niet hoe gelijkwaardigheid voelt.
Dat er liefde kan zijn zonder voorwaarden.
En daarom ben ik dankbaar dat ik er voor hen mag zijn.
Dat ik mag luisteren. Niet oordelen. Niet duwen. Gewoon luisteren.
En ik wil jou ook iets vragen.
Kijk eens om je heen. Misschien is er iemand in jouw buurt die ook in deze situatie zit. Die stil lijdt. Die het zo gewend is om sterk te zijn, dat niemand doorheeft dat ze kapotgaat.
Vraag haar eens hoe het écht met haar gaat. En luister. Gewoon luisteren.
Zeg niet: “Waarom ga je niet gewoon weg?” of “Dat zou ik niet pikken.”
Want dat helpt niet.
Luister.
Dat is wat ik doe.
En geloof me: dat alleen al kan het verschil maken.
Ken je iemand die hulp nodig heeft?
Verwijs haar gerust naar mij of een andere hulpverlener die dit begrijpt.
Want niemand hoeft hier alleen doorheen.
www.shine-up.nl
