Je moet veranderen…

Na de gebroken hand was het helaas nog niet afgelopen. Na een aantal weken was er een incident op de badkamer, Kyan was zo boos dat hij me vastpakte en op de grond duwde. Ik was enorm geschrokken, dit was zo niet oké! Ik was boos en verdrietig, en vertelde hem dat dit de eerste en de laatste keer moest zijn. Ik zei hem dat hij hulp moest zoeken voor zijn gedrag. Zo snel boos worden, dat is echt niet oké.

Ook had ik sterke vermoedens van ADHD bij Kyan. Hij was hier nooit eerder op getest, zijn ouders konden zich hier ook totaal niet in vinden. Volgens hen was hij gewoon druk. Al het andere werd niet gezien; regelmatig spullen kwijt, kort lontje, snel afgeleid, veel energie, niet stil kunnen zitten. 

Gelukkig wilde hij zelf ook weten of zijn gedragingen inderdaad door zijn eventuele ADHD zouden komen, dat maakt het natuurlijk niet goed. Maar je weet dan wel waar het vandaan komt, en wat je er mee kunt doen. 

Hij werd gezien door een psycholoog en getest. Inderdaad op beide vlakken scoorde hij hoog, en dus werd hij op dat moment ‘eindelijk‘ gediagnosticeerd met zowel ADD als ADHD. Hij werd doorverwezen naar een therapeut waar hij in groepsverband een soort cursus kreeg. Hoe hij kon omgaan met deze diagnose en wat dit onder andere betekende voor hem, maar ook zijn omgeving. 

Ook ik ging mee naar een van deze sessies, het was een sessie waarbij vrienden/familie of partner mee kwam. Ook wij werden doorgelicht, en voorzien in informatie hoe het beste om te gaan met onze dierbare en deze diagnose. Het stuk wat werd verteld over erfelijkheid, dat is me altijd goed bijgebleven..