Het was klaar, dit kon niet meer zo doorgaan

'Hi Laura, ik vind het heel rot maar Bob heeft gisteren weer contact met mij gezocht.' 

Pff niet weer, dit kan toch niet? Hij was toch aan zichzelf aan het werken, hij zou dit toch niet meer doen. Hij ging toch voor ons? Deze keer kreeg liet ik de tranen wel lopen. Die ene nacht dat ik niet thuis sliep, heeft Bob haar gebeld om te vertellen dat hij haar mist. Dat hij momenteel een klus bij haar in de buurt heeft en vaak aan haar moet denken. Dat hij over haar fantaseert, dat hij wilde weten wat zij met hem zou doen als ik er niet was. En dan de screenshot die volgde; 'Dit ga je niet tegen Laura zeggen toch? Echt niet doen hoor, moet ik gewoon zeker weten.' 

Thuis heb ik Bob hiermee geconfronteerd, maar ik kreeg zijn versie van het verhaal. Hij had dit nodig om afsluiting te zoeken en dit was het plan geweest van de psycholoog. Het fantaseren over haar was een test voor Henk, om te kijken of zij er ook echt klaar mee was. Dat had hij namelijk nodig om de afsluiting te krijgen waar hij zo naar opzoek was. Het bizarre is dat ik hem ergens echt wilde geloven. Ik kon er namelijk niet bij dat iemand zo'n risico zou nemen om zijn gezin op het spel te zetten voor zoiets. Daarbij was ik op dat moment hoog zwanger en gierden de hormonen en emoties door m'n lijf. Ik wist gewoon niet hoe ik hiermee om moest gaan. Het was een interne strijd. Als een van mijn vriendinnen met dit verhaal naar me toe was gekomen had ik 100% gezegd dat dit een grote leugen was en dat ze werd bespeeld. Maar op de een of andere manier zag ik dat niet als het om mijn eigen relatie ging. Iemand kon toch niet zulke slechte dingen doen?

De weken tot aan mijn bevalling waren zwaar. Er was veel ruzie en onenigheid. Bob was bijna iedere avond weg en kwam dan laat en beschonken thuis. Ik mocht niet over het vreemdgaan praten en als ik er nu nog niet overheen was moest ik zelf maar in therapie. Volgens hem leefde ik in het verleden en was ik de oorzaak van onze relatieproblemen. Tenslotte had hij zijn excuses aangeboden, wat verwachtte ik dan nog meer van hem?

Met 38 weken en 3 dagen is onze tweede zoon geboren. Wat een bevalling, maar dat is een verhaal voor een andere keer. Om 3:05 is hij geboren, rond 5:30 werden we overgeplaatst naar de kraam afdeling en om 8u ging Bob naar huis. Hij ging sporten, bijslapen en ik mocht hem appen als ik het ziekenhuis uit mocht.

De spanning thuis steeg. Bob was er gewoon niet. Zo liet hij me vanaf de eerste dag post partum alleen thuis met onze baby en 2 jarige die toch wel moest wennen dat er een broertje bij was gekomen. Ik kan me nog herinneren dat ik hem meerdere keren 's avonds naar huis belde en zowel ik als de kindjes huilend op bed zaten. Hij kwam dan langs, zei dat hij er ook niets aan kon doen en ging dan weer weg en liet met gewoon achter met de kindjes.

Het 4e trimester was heel pittig en ik stond er vooral alleen voor. Bob en ik sliepen niet meer samen, communiceerden weinig en ik probeerde vooral de vrede te bewaren thuis. Mijn Opa overleed ook in deze periode en als ik erop terugkijk heb ik geen idee hoe ik deze tijd ben doorgekomen. Het zal vast niet als een verrassing komen dat ik hem opnieuw heb betrapt op vreemdgaan. Niet fysiek, maar hij was volop vunzige appjes aan het uitwisselen met een andere vrouw, een oud collega. Dit was al vanaf het moment voor mijn bevalling. Hij vertelde haar over ons, wat er in zijn leven gebeurde en stuurde ongepaste foto's en berichten. Het was alsof mijn hart niet eens meer kon voelen. Want eerlijk, ik voelde niets toen ik erachter kwam. Ik heb hem niet eens geconfronteerd op het moment dat ik erachter kwam. Dit kon niet meer, dit ging niet meer, ik raakte mezelf kwijt. Als kers op de taart bleek ook dat hij had gelogen over zijn bezoekjes aan de psycholoog, hij ging namelijk niet. Hij was in totaal 4 keer geweest, maar vanaf april vorig jaar ging hij al niet meer. 

Het voelde alsof het kaartenhuis, mijn leven, in elkaar stortte, er moest iets veranderen. 

Waar dit verhaal startte als het vreemdgaan tijdens mijn zwangerschap, eindigt het met een veel heftiger onderwerp; huiselijk geweld. In de verschillende delen die ik hierover heb geschreven is (hopelijk) een deel van de emotionele mishandeling zichtbaar geworden. Namelijk het gaslighten, manipuleren en isoleren. Wat ik heb weggelaten zijn de verhalen over de fysieke mishandelingen die plaatsvonden voor, tijdens en na mijn zwangerschap en de situatie uiteindelijk zo heftig was dat ik met de kinderen ben gevlucht en ons huis voorgoed heb achtergelaten. Ik ben er eindelijk klaar voor om over dit deel van mijn leven te vertellen en bereid je maar voor, want het is een flinke rollercoaster..