Therapie

Er kwam zoveel op mij af.. ik weet nog dat ik in huilen uitbarstte toen bestelde stoelen niet op het juiste moment geleverd konden worden, dat was een signaal voor mij dat het goed mis was.

Een kennis van mij zei; ‘Ik ben van mening dat een mens heel veel aan kan, maar genoeg is genoeg..’. 

Ik meldde me ziek, en nam op eigen initiatief contact op met de huisarts. ‘Het gaat niet goed met me, en ik heb hulp nodig! Normaal kom ik er zelf wel uit, maar het lukt me niet meer’, was de tekst die ik uitsprak terwijl ik de assistente sprak. Er werd een afspraak gemaakt en ik werd doorverwezen naar wen psycholoog. 

Een lang traject werd in gang gezet, er was zoveel onverwerkt verdriet. Veel wonden werden opengemaakt en dit was pijnlijk, maar ook leerzaam. Ik ging eerst nog dieper dan dat ik al zat.. Een heel diep, donker gat! 

Dat ik zwanger was, gaf me ook kracht. Voor dit kleine mensje moest ik volhouden en sterk zijn. 

Tijdens de 20 weken echo werd het geslacht bekend gemaakt, een meisje! En wat was ik daar blij mee, om heel veel redenen. Zo kon ik mijn meisje geven wat ik zelf gemist heb. We hadden heel praktisch gezien, ook geen jongensnaam. En natuurlijk de overdraagbaarheid van ADHD was veel minder aannemelijk. 

De band met mijn ouders verslechterde op datzelfde moment. Dit hing samen met de therapie en al het onverwerkte verdriet. Ik nam mijn ouders veel kwalijk, en werd hierin niet erkend. Dit leverde veel verdriet en pijn op aan beide kanten. Kyan steunde mij op dat moment, maar hij was wel heel fel. Hij heeft mijn ouders bijvoorbeeld de deur uitgezet, dat zijn dingen die ikzelf nooit gedaan zou hebben.