Pril geluk en een buik vol met leugens

24 april 2023, precies 2 jaar geleden vandaag, dat ik erachter kwam dat ik zwanger was van de tweede. Wauw. Een verrassing die ik met heel mijn hart omarmde na toch wel een aantal turbulente jaren. Ik heb namelijk een paar weken na de bevalling van mijn oudste zoon (in 2021) 2 herseninfarcten gehad, onderging een hart operatie, kreeg de diagnose epilepsie en kamp tot op de dag van vandaag nog met NAH (niet aangeboren hersenletsel). Kort gezegd, dit was het eerste positieve nieuws sinds tijden, ondanks dat de relatie tussen mij en mijn ex alles behalve een fijne relatie was. Iets waar ik later wat meer over wil schrijven, maar destijds zag ik niet in hoe ongezond en onveilig de relatie was. Hierdoor heb ik ook niet doorgehad hoe de waarheid regelmatig werd verdraaid en ik 

werd bespeeld door zijn woorden, charmes en schuldgevoel naar hem toe vanwege de doorgemaakte herseninfarcten. 

Ik heb gedurende onze relatie altijd het gevoel gehad dat hij vreemdging. Naast dat ik hem daadwerkelijk heb betrapt met accounts op verschillende datingsites/datingapps, betaalde services als escortbureaus waar hij bijvoorbeeld telefoonseks had of betaalde erotische gesprekken voerde via whatsapp, had ik nooit bewijs dat hij het ook daadwerkelijk 'echt' met een ander had gedaan. Nou hoor ik je denken, is dit niet genoeg? Op zich valt dit ook wel onder vreemdgaan. En op het moment dat ik dit typ ben ik het helemaal met je eens, maar toen ik in de relatie zat, had hij hier zoveel excuses en smoesjes voor. Hierdoor heb ik zijn gedrag altijd voor mezelf kunnen goed praten of er werd gewezen naar mijn onzekerheid en dat ik niet moest gaan zoeken op zijn telefoon. Zoals hij zei, als je ergens naar opzoek ben, tja, dan kom je altijd wat tegen. 

Wat wel goed is om te weten, is dat alles wat ik zojuist heb beschreven plaats vond voordat ik mijn herseninfarcten had. Daarna is zijn gedrag absoluut niet veranderd, maar lag mijn focus ergens anders en had ik ook het vertrouwen in hem dat hij nu echt voor mij/ons koos. Ik heb vlak na mijn 1e herseninfarct een vrij heftig gesprek met hem gehad over onze relatie en dat ik het hem niet kwalijk zou nemen als hij niet verder met me wilde nadat dit was gebeurd. Dat was een heel openhartig en emotioneel gesprek, waarin hij aangaf echt voor mij en voor onze zoon te kiezen. Dat wat er ook zou gebeuren, wij zijn gezin waren en hij er voor ons zou zijn. En dat geloofde ik.

Begin januari 2023, kreeg ik een berichtje van een onbekende man die via Facebook Messenger liet weten dat mijn vriend de afgelopen jaren was vreemdgegaan met zijn toenmalige vriendin, en dit nog steeds gaande was. Ik zal jullie het bericht besparen, want de dingen die zij met elkaar zouden doen zijn niet geschikt om op dit platform te delen. Denk hierbij aan alledaagse voorwerpen stoppen op een plek waar de zon niet schijnt.

Ik was best wel in shock toen ik dat berichtje kreeg en ben gelijk verhaal gaan halen bij mijn ex. De reactie die hij hierop had, had eigenlijk alle alarmbellen bij mij moeten laten rinkelen. In plaats daarvan gingen de oog- en oorkleppen op en hoorde ik alleen wat ik graag wilde horen. Namelijk, dat dit echt niet het geval was. 

Ik kreeg de opdracht dat ik de persoon in kwestie gelijk moest blokkeren. De vrouw waar hij beschuldigd van werd mee te zijn vreemdgegaan, was een 'vriendin' van hem. Eentje die ik nog nooit had ontmoet, maar wel gedurende onze relatie altijd al had bestaan. In het begin was zij alleen een vriendin, later bleek dat ze een FWB geschiedenis hadden waarbij zij gevoelens voor hem had gekregen. Ook zou ze hem stalken en regelmatig lastigvallen. Ter info, dit stukje speelde zich allemaal af in de beginfase van onze relatie. Zij heeft mij ook ooit eens midden in de nacht een aantal keer gebeld, wat het verhaal van mijn ex ondersteunde. Ik heb haar daarna (in opdracht van mijn ex) op alle socials geblokkeerd, maar heb nooit haar telefoonnummer verwijderd.. 

Ondanks dat we verder leefden alsof er niets was gebeurd, liet deze situatie me niet los. Tegelijkertijd zorgde ik voor onze zoon, was ik bezig met re-integreren en had ik nog regelmatig medische afspraken, onderzoeken en controles. Kortom het leven ging door en ik liet het achter me. De positieve test kwam en daarmee ook een stuk rust, hoe gek het ook klinkt, ook dit voelde als een bevestiging dat hij voor mij koos. Dat er geen ander kon zijn.

Totdat mijn onderbuik gevoel steeds sterker werd. Zo sterk zelfs dat ik dromen had over dat hij vreemdging met haar en ondanks dat je dromen heel levendig kunnen zijn tijdens de zwangerschap, voelde dit echt anders.

Op een nacht ging zijn telefoon achter elkaar af. Ik vroeg hem zijn geluid uit te zetten, waarop hij half slapend antwoorde 'doe het zelf maar'. En dat deed ik. Hij had een aantal pushberichten gekregen, niets bijzonders, maar mijn gevoel schreeuwde dat er meer was dan dat. En ik besloot zijn telefoon te pakken, naar de badkamer te lopen en te gaan zoeken...