Ineens is het besef er weer, mijn kind is slechtziend

Vandaag is het zover voor onze oudste zoon, de koningsspelen 2025. Zijn school heeft deze dag gepland bij de plaatselijke voetbalclub. 

We lopen er samen naartoe en hij geeft aan een beetje zenuwachtig te zijn. Het is op een groot voetbalveld en dan is er voor hem weinig overzicht. Kinderen, leraren en begeleiders lopen door elkaar wat het er natuurlijk niet makkelijker op maakt als je slechtziend bent. 

Eenmaal aangekomen op het sportveld blijkt dat  degene uit zijn eigen klas, waarmee hij in een groep zat, ziek is. Dat is even balen want voor de rest zijn het alleen maar meiden uit hogere klassen.

Hij spreekt met een aantal van de meiden uit zijn groepje en rent wat rond. 

En dan is het voor mij als moeder tijd om te gaan. Ik geef hem een knuffel en ga van een afstandje nog even kijken. 

Daar gebeurt het, hetgeen wat niet vaak gebeurd. BOEM mijn hoofd draait overuren. Geen bekende jongens in het groepje, wat als hij het groepje kwijt raakt helpt iemand hem dan om ze weer te vinden? Ik zie hem wat alleen heen en weer gaan en rondjes rennen over het veld. 

Houden ze wel rekening met het feit dat hij dingen niet goed kan zien? Gaat het niet te snel voor hem? Kan hij de toilet wel vinden als hij daar heen moet? 

Allemaal vragen waar ik op dat moment geen antwoord op kan krijgen en die mijn moederhart breken. Ik vraag aan een van de begeleidende ouders (tevens moeder van zijn beste vriend) of ze hem een beetje in de gaten wil houden. Terwijl ik dat vraag stromen de tranen over mijn wangen. Woow wat raakt me dit zeg! 

Deze mama geeft aan dat ze dat zeker zal doen en dat ze mijn zorgen begrijpt. Ik kijk nog even naar het openingsdansje en loop dan naar huis. Waar ik het niet kan laten om nog even een potje te janken, want wat is het soms lastig! 

We worden niet dagelijks met onze neus op de feiten gedrukt over het feit dat hij slechtziend is. Tuurlijk je weet het en het is er altijd. Maar het is niet altijd zo aanwezig als vandaag waarin ik een zenuwachtige jongen alleen moet laten. Hij moet het zelf gaan ontdekken en zelf hulp vragen aan mensen wanneer hij dat nodig heeft. Ik of zijn vader kunnen er niet altijd bij zijn om hem te helpen daarin. 

Maar wat vond ik het lastig om dat te doen vandaag! 

Gelukkig kreeg ik al snel bericht van de moeder die nog op het sportveld was. Alles ging goed en hij had het naar zijn zin. Tevens als bevestiging daarop stuurden ze nog foto's en een filmpje. Wat was het fijn om die te ontvangen! 

Ik had me dus geen zorgen hoeven maken, maar ja, dat zal ik waarschijnlijk altijd blijven doen...