Alles zal een reden hebben

Onze kinderwens was niet vervuld. Ons hart is enorm met ons lieve dochtertje erbij. Wat was de wens groot en wat wilden wij dit graag. 

Vanaf mei 2024 deden wij het voorzichtig aan weer onvoorzichtig, om onze kinderwens sneller in vervulling te laten gaan. Onze hart klopte naar meer. En daar was de positieve test! 

Onze kinderwens was nog niet vervuld. Onze dochter doet onze harten groeien en gloeien. Wat een rijkdom. Dus wij smachten naar meer. 

In mei 2024 deden wij het voorzichtig aan onvoorzichtig om sneller onze kinderwens in vervulling te laten gaan. Daar mocht op 19 december 2024, net voor die feestdagen een positieve zwangerschapstest zijn. Het was gelukt, een stap verder!

Vanaf de positieve zwangerschapstest voelde het al niet helemaal goed. Wat precies het gevoel is, daar kan ik de vinger niet op leggen. Iets in mijn hoofd zei: "Pas op, wees niet te blij." 

Mijn man en ik waren voorzichtig blij. Met een voorgeschiedenis met herhaalde miskramen en onze stilgeboorte, maar wel een dochter mogen krijgen, hadden we kleine en stille hoop. Geen grote verwachtingen.

Mijn gevoel bleef mij waarschuwingen geven. Gedachten en dromen die als een pop-up in beeld sprongen: "Kondig maar alvast aan dat je dan niet op werk komt, dan heb je een miskraam." en dromen over dat ik een echoscopie zou hebben en geen hartslag zou zien.

Hele enge en realistische beelden. Door deze gedachten hield ik lichtelijk afstand.

Ik had berekend 8 weken zwanger te zijn. Laatste menstruatie was 21 november, positieve ovulatietest op 9 december en de eerste positieve zwangerschapstest was 19 december. Ja, kon niet missen. Op 8 weken hadden wij de vitaliteitsecho gepland.

Ik gevraagd of mijn man mee wilde, want ik was bang op slecht nieuws. Dat zou ik echt niet trekken in mijn eentje. Dat kan ik niet. 

Ik had het in mijn hoofd zo geïdealiseerd. 1e zoon op 06/2022, dochter op 07/2023 en de derde op 08/2025. Wat mooi. Er zou 25 maanden tussen zitten. Heerlijk. Dochter zou naar de kinderopvang gaan in september en wij konden dan twee dagdelen een quality time hebben met de baby. 

Mijn man was mee. Het was bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Niet onze eigen gynaecoloog. Ik zei nog: "Heb geen hoge verwachtingen, want het voelt niet goed."

Ik vroeg om een externe echo en daar zagen wij een embryo. Met kloppend hart! Ik zag meteen dat dit niet klopte. Het was veel te klein voor zijn termijn. De gynaecoloog meette 6+4 en ik had de schatting op 8 weken. Dit bevestigde mijn angst. Ik wilde die angst niet voeden en gaf er zo min mogelijk aandacht aan.

Kwaaltjes speelden lichtjes op: misselijkheid, honger, hoofdpijn, vaker plassen, etc. Toch miste 'het gevoel'. Tja, hoe leg je zoiets uit...

De klik! Als een puzzelstukje dat in zijn plaats valt, een magneet die met de juiste kant gekoppeld is, de connectie die gemaakt wordt. Het ontbrak.

De tweede echo stond gepland bij de verloskundige met 1,5 week ertussen. Deze bezocht ik alleen. Mijn gevoel schreeuwde dagen ervoor al: "Let op!" en "Pas op! Wees gewaarschuwd!". Dat was ik...

Mijn gevoel nam af. Steeds meer. Ik begon me af te vlakken en mijn hoofd dwaalde af. Ook tijdens werk merkte ik dat ik "gaten" had. Ik wist het zeker: "Dit is zelfbescherming!" 

De tweede echo naderde. Ik voelde mij stiller en afweziger worden. In mijn gevoel gekeerd. Door mijn achtergrond in mijn jeugd en studie, Psychologie, ben ik een type die gevoel gericht is. Ondanks de carrièrekeuzes die ik maak. Het gevoel is bij mij sterker, dan doen, denken, dromen of plannen. Ik leef op gevoel. Ik ben empathisch. Ik begrijp je, door je gevoel en beweegredenen te begrijpen.

De tweede echo kwam. Deze deed ik alleen. Van te voren spreek ik mij moed in: "Laat alles goed zijn, want het komt goed." Het gevoel ontbrak. Het was schieten met loze hulsels.

In de wachtkamer wist ik het al. Ik gaf het van te voren aan bij de verloskundigen. Op de echo zagen wij een stille embryo. 

7+2. Gestopt op 20 januari, maandag. Het embryo liep al achter op schema. Het was te verwachten, mijn gedachten hebben mij gewaarschuwd, slapeloze nachten gehad, waarschuwingen en toch, heel toch, was ik verbaasd. Een klein beetje. Ik had een hele kleine hoop. Die hoop is verloren...

We spreken van een 'gemiste miskraam' wanneer het hartje stopt met kloppen, maar deze miskraam niet is doorgezet. Ja, hoeveel ik er al heb meegemaakt....

Herhaalde miskramen en één stilgeboorte.

Één levend kind mogen krijgen. Wat maakt dat het bij mij niet zo makkelijk mag gaan? De bloedonderzoeken zijn goed. Vitamines zijn goed. Ik ben gezond. Eet gezond. Leef gezond. Ben over het algemeen tevreden. Toch, mag het niet goed gaan. Vaak en steeds weer. Dan verlies je vertrouwen. Het gaat misschien niet meer lukken...

Geen 06/2022-07/2023-08/2025. Geen 13 en 25 maanden. Niet dicht op elkaar. Niet vanzelfsprekend. Niet makkelijk. Niet gewoon even. Niet zomaar.

De realiteit is dat er bij mij iets mis is. Iets klopt niet, maar wat? Wat gaat er niet goed? Ik hoop dat we nog een kindje mogen krijgen. Ik heb geen verwachtingen of hoop meer.

Ik wacht de pijnlijke Misoprostol af op maandag. Hopelijk breekt het eerder door. Ik kijk op tegen de migraines, de misselijkheid, het spugen, slecht zien en alleen kunnen liggen. De hevige miskramen. We moeten er door, en door...