"Dikke vette pech"

Na een lange tijd proberen en met hulp van het ziekenhuis waren wij zwanger van ons eerste kindje. Ik herinner me nog het moment dat ik voor het eerst mocht testen. Midden in de nacht werd ik wakker om te plassen. Heel even twijfelde ik: zal ik nu testen of straks, maar nee dit was dan toch echt het eerste plasje dus halsoverkop ging ik opzoek naar de zwangerschapstesten in de kast. Wachten op het uiteindelijke streepje was verschrikkelijk, vooral omdat ik echt iets zag maar het niet heel duidelijk was. Dus hoppa, tweede test erbij met hetzelfde resultaat: een heel licht streepje. Eenmaal terug in bed bleef ik denken “Ik ben zwanger?”, ik kon het gewoon niet geloven. De dagen erna werd het streepje elke dag duidelijker (ik heb denk ik wel 10 testen gedaan) en begonnen we er langzaam in te geloven. We belden het ziekenhuis met het goede nieuws, waarna een verschrikkelijke periode begon met wachten tot de eerste echo.

Vanaf de 4e week was ik eigenlijk al heel erg vermoeid en ziek, desondanks lukte het ons om onze zwangerschap vrij lang geheim te houden. Bij de 18e week hadden wij het pas aan iedereen verteld. Op mijn werk zette ik mij tot het einde van mijn zwangerschap 100% in en nam ik geen rust omdat ik in de veronderstelling was de klachten normaal waren, mede omdat alle echo’s er goed uit zagen.

26 juni 2024: De dag dat alles veranderde.

Mijn dag begon met het besluit om mezelf ziek te melden voor deze week, mijn pijn was in de afgelopen dagen steeds heftiger geworden waardoor ik echt vond dat ik rust moest pakken. Toen ik dus ook mijn werkgever belde kreeg ik te horen “O met 22 weken is het wel vroeg om in de ziektewet te gaan”. Hierbij benoemde ik nogmaals dat ik echt een paar dagen rust nodig had en maandag gewoon weer wilde komen werken, niet wetende wat er mij deze middag te wachten stond. Doordat ik een paar dagen uitviel werkte ik enkele taken af, haalde ik mijn eerste babykleren op bij een pakketpunt en reed ik vervolgens naar mijn werk om daar nog een paar zaken af te ronden. Toen ik nog geen 5 minuten binnen was en in gesprek was met mijn collega braken mijn vliezen. Gelijk wist ik dat het mis was, ik had nog nooit zoveel angst gevoeld. Vrij snel belde ik mijn vriend die onze verloskundige bijschakelde, zij gaf aan dat ik wat vocht moest proberen op te vangen zodat ze dit kon controleren. Omdat ik zelf met kinderen werk wilde ik niet op de locatie blijven en ben ik naar huis gereden, thuis werden de weeën steeds erger en lag ik op een geven moment huilend op de grond te wachten op hulp. De woorden na de test zal ik nooit vergeten: “Het is inderdaad vruchtwater, je kindje gaat vandaag geboren worden en zal nog even leven maar ze zal het niet overleven”. Vanaf dit moment was het een rollercoaster, alles ging zo snel. In de auto naar het ziekenhuis zeiden wij niks tegen elkaar, ik was doodsbang ook al wisten wij al wat er ging gebeuren. Wij gingen onze dochter verliezen.

Rond 15.30u kwamen wij aan in het ziekenhuis en om 15.44u werd onze dochter Aurelia geboren. Achteraf ben ik heel blij en dankbaar dat alles zo snel ging waardoor wij uiteindelijk minder pijn en verdriet hebben gehad. Ze was sterk en leefde nog ongeveer 40 minuten, wat een lange tijd was volgens onze verpleegkundige. Na dit moment hebben wij onze ouders gebeld en langs laten komen om onze prachtige dochter te laten zien en afscheid te laten nemen.

In de maanden erna kregen wij alle uitslagen terug van alle onderzoeken, hier kwam uiteindelijk niks uit en noemden ze het “Dikke vette pech”. 

Op mijn Instagram @maxinebeleeft deel ik wat rouw met me doet, en hoe geluk daar dwars doorheen loopt. Soms huilt het ene stuk van mij, terwijl het andere ineens hardop lacht. De tijd gaat door maar het verdriet blijft. 

Het is eerlijk, soms rommelig, vaak kwetsbaar. Een beetje voor jou en heel veel voor mij.