1 maand geleden
Ode aan M
Vriendschap in rouw
Lieve M,
Toen ik mijn man leerde kennen kreeg ik daar een kadootje bij. Je was een collega en een vriend, maar misschien wat meer een goede kennis dan een echte vriend van hem. Je kwam een spelletje bij ons spelen en het klikte meteen. Je vulde ons leven met licht, luchtigheid, grapjes en dansjes. Je werd met de jaren meer en meer onderdeel van onze inner circle. Samen eten, samen spelen, samen klimmen en veel kletsen.
Maar het leven bleek niet altijd even lief voor ons.
Rond dezelfde tijd kregen we allebei te maken met leed en ziekte om ons heen. Zoals we dit allebei al kennen uit het verleden. Waar jij het vreselijk oneerlijke verdriet van verlies al met je meedroeg, werd je vrouw ziek. Juist op het moment dat jullie bouwden aan je liefdesnestje. Een koophuis, een verbouwing en dromen over een gezinnetje. Alles kwam op zijn kop te staan. En naast elkaar doorliepen we allebei ons eigen ingewikkelde proces. Zware operaties en ziekenhuisbehandelingen. Of het nu aan je kind of veel te jonge vrouw is, het herstel wat daarbij komt kijken en het mentale proces en de veranderingen die dat tot gevolg heeft, zijn moeilijk te omschrijven aan een buitenstaander. Maar hier hebben wij naar elkaar toe geen woorden voor nodig. Waar ons kind en jouw vrouw allebei een realistische kans op overleven hadden, naast een kans op de dood, bleek het dan ook de ene wel en de andere niet. Niets is hier eerlijk aan.
Jouw intense verdriet kunnen we niet helpen dragen. Maar we rouwen met je mee.
We voelen je echt lieverd. Ik hoop dat je je daardoor iets minder alleen voelt erin.
We zijn dankbaar dat je niet alleen het licht, maar ook het donker met ons wil delen.
Hoe je net na het overlijden van je liefste, met ons op vakantie bent gegaan, de dag na haar crematie gewoon op de verjaardag van onze zoon kwam en we welkom zijn in je zwaarste dagen waar geluk en liefde, naast rouw en pijn staan. Hoe gek het ook was om een hapje te eten naast haar kist in de woonkamer.
Zelfs nu sta je nog voor al je vrienden klaar, help je iedereen uit de brand en blijft je optimistische karakter overal doorheen breken.
Waar wij uit vermoeidheid ons sociale wereldje heel klein hebben gemaakt, ben jij daar alleen maar een groter onderdeel van geworden. Gekozen familie. Dit zullen we altijd koesteren.
Rouw is zo lelijk. Zo zwaar en zo vermoeiend.
En dit hoef je bij ons niet goed te praten of mooier te maken dan het is. Dit hoeft niet weggepoetst.
Hou vol. Wij blijven al die tijd naast je staan.
Ik hou van je lieverd. Heel veel.
"Laat me ruiken aan je haar.
Laat me even in je armen.
Wil je me één minuut verwarmen.
Ik wil schreeuwen in je diepte.
Ik wil een glimp van liefde.
Ik ben alleen, maar waarom...
Ik heb gedaan wat ik maar kon."
Een man die nooit meer huilt-Froukje
