Onze eerste zwangerschapsverlies

Na het gesprek met de gynaecoloog, raadde hij ons aan naar huis te gaan en het te laten bezinken, die dinsdag 8 maart hadden wij weer afgesproken in het ziekenhuis om het er nog eens over te hebben, en daar hebben wij besloten dat ik mij de volgende dag mocht melden op de afdeling om de bevalling in te gaan leiden. 

Op woensdag 9 maart is onze Joy* stil geboren om 22:54u in de avond

ik vind het moeilijk om alles in detail te omschrijven van die dag, maar ik ga mijn best doen

Ik mocht mij dus woensdag 9 maart s'morgens om 9u melden in het ziekenhuis en werden wij naar een kamer helemaal achterin de gang gebracht, waar de verpleging ons uitleg gaf wat ons ongeveer stond de wachten met medicatie etc. 

Rond 10u kreeg ik de eerste pillen in gebracht die mijn baarmoeder mond weker en open zou moeten maken. We mochten gewoon van de kamer af (mits we dat wel even netjes doorgaven aan de verpleging) want dit kon wel eens 24 uur gaan duren voor het zijn werking zou gaan doen, als afleiding kwamen s'middags mijn zus, moeder en schoonmoeder nog langs op de kamer. Daar merkte mijn moeder al op dat ik af en toe wegkeek en mij even moest concentreren, ik had idd al wat meer pijnlijkere krampen gekregen die opkwamen en weer zakte. Om 15u s'middags werd ik opnieuw gecontroleerd en had ik jawel, al 1 hele centimeter ontsluiting, het deed dus wel iets maar lang niet voldoende waarna ik een nieuwe dosis ingebracht kreeg.

Met mijn moeder had ik afgesproken dat als alles rustig zou blijven zij en mijn vader in de avond zo rond half 8 nog zouden langs komen omdat mijn vader mij ook nog wel heel graag even wilde zien! (zo lief)

Rond half 7 in de avond heb ik mijn moeder opgebeld en aangegeven dat het beter was dat ze toch niet kwamen, het werd echt steeds oncomfortabel en pijnlijker in mijn buik waardoor gezellig kletsen er niet meer van zou komen, ik kroop langzaam in mijn coconnetje met een kruikje en paracetamol. 

Wij lagen op de kamer een beetje televisie te kijken zo rond 10u met af en toe wat wegpuffen of even lekker met mijn ogen dicht toen ik ineens wat verloor in mijn onderbroek, dit bleek bloed te zijn. De verpleging gaf aan dat dit kon betekenen dat het eraan zat te komen maar dat dat niet te garanderen was, op dat moment had ik ook echt wel weeën en hoopte ik maar dat dit niet nog de hele nacht door zou gaan. Rond half 11 was de pijn ineens weg, ik raakte gefrustreerd en riep de verpleging waarin ik verdrietig aangaf dat het leek alsof het gestopt was en ik werd wat wanhopig.

Ik moest rustig blijven liggen en zij zou de gynaecoloog vragen om even langs te komen, toen ik bij mijn man aangaf dat ik echt heel nodig naar de wc moest. Er lag uit voorzorg een PO op het toilet omdat het wel eens voorkomt dat je daar je kindje in opvangt , deze had ik juist even weggehaald want ik dacht dat ik een grote boodschap moest doen, eenmaal op het toilet voelde ik ineens iets glijden uit mijn vagina. Ik riep heel hard "druk op de noodknop, ze komt eruit" en ik begon mega hard te huilen ik was zo in paniek'  De lieve verpleegkundige van die avond kwam eigenlijk meteen binnen samen met een andere en mijn man verwees ze naar de badkamer (hij zat in zijn stoel vast genageld, wist zich even geen raad met de situatie) ze bekeek mij van onder en zei ze is eruit geglipt maar hangt nog met de navelstreng vast aan jou, ze hielp mij voorzichtig op te staan met Joy in haar handen om ons te begeleiden naar het bed. De gynaecoloog was ook opgeroepen en kwam kijken hoe het ervoor stond. Nu moest de placenta er nog uit, dit stukje vond ik van te voren zo eng omdat het heel vaak voorkomt doordat het een vroeggeboorte is, de placenta zich niet loslaat en je dus mee moet naar de OK om hem operatief te verwijderen.. Ondertussen waren de weeën weer opgekomen en kreeg ik nog een extra spuit in mijn been zodat ze krachtig genoeg werden, ik heb alles op alles gezet met persen om hem eruit te krijgen, en ja het is gelukt hij kwam eruit! Opgelucht en verdrietig tegelijk dat het erop zat maar dat het nu werkelijkheid geworden was dat ze eruit is. 

Ze is voor onderzoek die avond meegenomen inclusief de placenta. De volgende ochtend is ze weer bij ons gebracht in een lief klein doosje waar ze in een dekentje lag, zodat we in alle rust afscheid konden nemen. Een paar dagen later hebben wij haar laten cremeren onder begeleiding van een begrafenis ondernemer en wat familie leden. Dit was oprecht de moeilijkste dag uit mijn leven, ik moest mij erdoorheen slepen want wat ik allemaal voelde was nauwelijks te dragen op die dag.